Deze winter, die nu een beetje milder aan het worden is, is wel streng geweest.Voor ons dan. We zitten al anderhalve maand in de strenge vorst. Wel tot -15 celcius s' nachts en continue 20 tot 30 cm sneeuw. En dan wordt je op een ochtend wakker en dan ziet je tuin er zo uit. Schitterend natuurlijk. Maar niet als je verwarming, we hebben er twee. Het allebei niet doen. Het noodlot trof ons wederom. Eerst ging onze hoofdverwarming in storing. Werkte nog wel, maar alleen op electriciteit. En het ventilatiesysteem, wat ik niet kon stoppen vanwege condensvorming in de kanalen, gooide onze schaarse warmte (23 graden), via de schoorsteen naar buiten. Ik zag de mussen in hun badpak, bij -10 rond onze schoorsteen zitten. We waren grootverbruik in de kaarsen. Onze tweede luchtwarmtepomp, daar liep tegelijkertijd de compressor van in de soep. Nu is dat allemaal nog niet zo erg als het snel weer wordt opgelost. Aangezien ik de hoofdverwarming zelf geinstalleerd heb, had de verwarmingsmonteur niet zo'n haast (daar verdenk ik hem tenminste van). Nou zijn de Zweden meestal niet zo heel snel. Na elk telefoontje werd me beloofd dat ze zouden komen. Na vier weken en 800 kW per week verder, was ik het zo zat dat ik rechtstreeks de importeur gebeld heb en me gal heb gespuwd over het bewuste bedrijf. Meestal nemen de Zweden een afwachtende houding aan. Maar voor deze Zwedelander had het lang genoeg geduurd. De dag erna draaide onze hoofdverwarming weer als een zonnetje. Over onze tweede luchtverwarming wil ik het niet hebben, die staat namelijk ook al vijf weken stil. Helaas zijn de leidingen buiten dichtgevroren volgens de monteur. Het zal mij benieuwen wanneer hij gaat komen met onze nieuwe compressor, het is nu namelijk al drie dagen boven nul! Maar ook ik verzweeds vanzelf, anders wordt ik gek.En dan natuurlijk alle ellende die we in deze korte periode te verwerken kregen met de berichten uit Nederland. Eerst Karel overleden en een week daarna nog een ex collega uit Rijswijk (29 jaar). Het is werkelijk niet te bevatten. De energie is er wel een beetje uit moet ik zeggen. Ondanks dat, gebeurd er gelukkig dan toch weer iets waar we enorm veel kracht uit putten. Vandaag bijvoorbeeld kreeg ik van een gewaarde collega uit Rijswijk een autoblad met een ontzettend leuke brief toegestuurd (Gerrit bedankt!).
Wat gaaf was dat zeg. Enorme steun om door te gaan met het blog.
Hierbij willen we nogmaals iedereen bedanken die ons een hart onder de riem steken, in wat voor vorm ook. Ik denk dat veel mensen er geen weet van hebben hoeveel impact het binnen ons gezin teweeg kan brengen (positief natuurlijk).
En met de Mustang gaat het nog steeds, welliswaar langzaam, maar opbouwend. Hij hoopt zelfs dit voorjaar zijn oorspronkelijke kleur te krijgen. Hij is al goedgekeurd voor de Zweedse wegdeelneming. En dan te bedenken dat het niet veel had gescheeld of we hadden hem verkocht. Financieel zaten we er zo doorheen (vorig jaar). Antoinette heeft me ervan weerhouden (jazeker), wat ben ik daar nu blij om. Want het had me heel veel pijn gedaan. Maarja een kat in het nauw maakt rare sprongen zullen we maar zeggen.
Financieel is het nog steeds een lastige periode, maar spoedig , eind maart mogen we weer op de zomerbanden. En dan zal de drukte weer losbarsten.
Ja en van die Zweedse winter moesten we natuurlijk ook wel even genieten.
We hebben geschaatst op natuurijs, eerst vroegen we ons af of het ijs wel dik genoeg zou zijn. Het meer is zo enorm groot. Toen hoorde we dat het ijs 80cm dik was. Nou toen durfde we wel. Er is zelfs weer een winterweg, over het ijs naar een eiland in het meer geweest. Het is allemaal iets ruimtelijker dan het Noord Hollands kanaal. 
Een grote sneeuwploeg had banen over het meer getrokken, kilometers lang. Fantastisch en voor de kinderen was er een ijshockey baan gemaakt. Op de foto hiernaast zie je Ben die zijn broer Paul rondduwt op een slee, die vastzat aan een paal in het ijs. Succes verzekerd. Het ging af en toe zo hard dat ze er door de middelpunt- vliedende kracht afgeslingerd werden. En als het dan echt mis, waar dan ook op het ijs, was er altijd onze brandweer nog die met een hovercraft te hulp schoot. Wat een service hé. 
We werden een week terug uitgenodigd door Zweedse kennissen om mee te gaan skieen. Maar dat was nog te kostbaar voor ons. We hebben ons wel voorgenomen er volgend jaar voor te gaan. We zorgen dan dat we allemaal skies en spullen hebben. Deze kunnen we heel goedkoop via de Zweedse marktplaats kopen. Dan hoeven we niet alles te huren zoals nu.
Dat is erg kostbaar met zijn vieren. Volgend jaar zijn we er klaar voor!
