Laatste dag van een wel zeer bewogen jaar.

En daar sta je dan, met je Hollandse nuchterheid. Iets te realiseren wat we absoluut niet kunnen missen op deze laatste dag van 2007. Oliebollen! Nu is het bakken geen probleem, want dat doe ik elk jaar, in navolging van mijn vader. Maar de ingredienten moesten daarvoor wel geimporteerd worden. Nu is mijn schoonzus met man en kinderen met de kerst geweest. Vanaf kerstavond tot de dag na de kerst. Het was weer vanouds gezellig. We hebben gesmuld van traditionele Zweedse kerstgerechten. Ik heb zelfs glöck gedronken, een soort gluhwein, die me deed denken aan de stoofpeertjes die ik vroeger bij mijn moeder thuis at, rond de kerst. Een geweldig alternatief dus, dan denk ik weer aan mijn moessie. Mijn schoonzus en zwager hadden de ingredienten voor de oliebollen meegenomen. Met kerstavond werden we compleet overrompeld. Mijn zwager en schoonzus gingen buiten even roken en troffen daar twee jutte zakken aan. Het bleek dat hier allerlei Zweedse kado's in zaten. De kleine etiketten op de kado's wezen erop dat de kado's uit de straat afkomstig waren. "Välkommen till Wallenstråles" troffen we bijvoorbeeld aan. Ook de jongens werden overladen met prachtige kado's. We waren compleet van de kaart door alle emoties. Dit hadden we totaal niet verwacht. We namen ons voor de buurt te trakteren op oliebollen. En die hebben we inmiddels rondgebracht. De reacties waren ontzettend hartelijk. En ik denk dat het ijs met de "vreemde" Hollanders gebroken is. Van onze naaste buren kregen we zelfs alle vier een omhelzing!

Het is inmiddels een traditie geworden om op zaterdag avond in de ijshal te gaan schaatsen. Antoinette in rode jas, en Ben met lichtgrijs trainingsjack. Het kost niets, behalve dat we voor bijna allemaal wel wat moesten aanschaffen. De helmen zijn bijvoorbeeld verplicht. We hebben enorme lol, Paul had nog nooit van schaatsen gehoord nu schaatst hij al los over de baan. Ben begint de snelheid al aardig onder de knie te krijgen, zijn grootste probleem is het remmen. Maar dat komt later, als je maar hard kan schaatsen. Met de kerst hebben Antoinette en de kinderen pepparkakor (peperkoekjes) gebakken en gepoogd een pepparkakor huisje te maken (een Zweedse traditie). Nou Antoinette gaf het al aan, die van ons is een Hollands kraakpand geworden!

In de werkplaats is het de laatste dagen rustig geweest. In Zweden ligt alles eigenlijk stil van voor de kerst tot in het nieuwe jaar. Zelfs het pompstation ging pas om 9 uur open. En ik stond al om zeven uur te sleutelen. Ze zullen me wel voor gek verklaren. Het radiostation speelde zelfs bandjes af! Maar ik heb toch nog wat kronor verdient. De dagen tussen kerst en nieuwjaar waren wij gewoon open. Ik kon toch lekker doorwerken. Morgen nieuwjaarsdag en dan gaan we het nieuwe jaar in. Voor ons gevoel zijn de grootste drempels overwonnen en zijn we enorm trots op ons nieuwe leven. Onze omgeving voelt eigenlijk al niet meer vreemd aan. We waren bang om momenten van eenzaamheid te kennen, maar het tegendeel is waar. Onze woonomgeving en ons bedrijf hebben daar voor gezorgd. Tot zover kunnen we dus zeggen dat we in die zin de juiste beslissingen hebben gedaan. Straks gaan we de jaarwisseling in met voor ons veel emotie. Ik heb zelfs vuurwerk gekocht voor de jongens, voor Antoinette en mij was er dit jaar al genoeg vuurwerk maar volgens Ben moest er ook echt vuurwerk komen anders was het geen goed oud en nieuw. Ik wens iedereen een zeer voorspoedig uiteinde en een gelukkig nieuwjaar.

2007

En dan is het al bijna weer 2008. Eerst zeiden we tegen elkaar; Als we eerst maar tot december komen en dat duurt nog wel even...De maand December is de maand waar we allemaal nog eens extra stilstaan bij de dingen die we het afgelopen jaar hebben gedaan. Eerst beginnen we met goede voornemens die halverwege Januari alweer vergeten zijn. Dan gaan we langzaam plannen maken wat we gaan doen van de zomer met de vakantie: extreem of lui, In eigen land of vliegen we naar de zon? Dan is het weer lente, zomer, herfst en ja dan komt die winter weer en maken het weer gezellig en alles mag weer flink uitgepakt worden. Ons 2007 zullen we niet meer vergeten. In een razend tempo werden er plannen gemaakt en waren we in de ban van ons nieuwe leven in het nog vrij onbekende maar zo mooie Zweden. Het jaar waar we alles van het land wilde leren en de internetsites over zweden werden de nieuwe bijbel. Iedere ochtend werden er zweedse lessen opgedreund tijdens het ontbijt, na het werk begonnen we weer verder te brainstormen en het enthousiastme werd steeds groter. Twijfels kwamen er ook, doen we er wel goed aan, we weten nu wat we hebben ,moeten we dit risico wel nemen....Afscheid nemen van de lieve mensen die we hebben leren kennen,familie die we achterlaten.Eindeloos het hele avontuur vertellen waarom we dit toch willen enz..En toen de grote dag tot nu waar we door heen zijn gevlogen. Wim en ik kijken elkaar soms aan en zeggen; Is het allemaal wel echt!? Deze maand zijn we wederom niet vergeten door de mensen in Nederland. Verschillende pakketten over de post kwamen binnen van Sinterklaas pakjes met de taai taai, pepernoten en chocoladeletters en daarna paketten met Hollandse kaas van me oude collega's(bedankt!) en van mijn schoonouders vele lekkere dingentjes en kadootjes.Verder krijgen we kaarten en mailtjes met de welbekende kerstgroet. Maar ook vanuit Zweden hebben we relatiegeschenken ontvangen. Nu we een eigen bedrijf hebben hoort dat er ook bij en dat is wel zo leuk. Afgelopen woensdag mochten we mee naar een zweeds Julbord. Een zweedse traditie waarbij de baas zijn personeel uit eten neemt voor een kerstbuffet. En omdat wij samen werken met de mensen van het pompstation hoorden wij er ook bij. Een ontzettende leuke ervaring en heerlijk gegeten. Op het laatst kregen we ook nog een julkram(?) omhelzing van de vrouw van het pompstation met de woorden God Jul(Goede kerst). Gaaf toch! Nu lekker een paar dagen voor ons zelf met het gezin. De kerststress heb ik nog niet maar morgen duik ik de keuken in voor ons eigen Julbord. Mijn zus en haar gezin komen kerst met ons vieren en dan wil ik het wel op de juiste manier vieren, op zijn .....Precies! We hebben nog geen idee wat 2008 zal doen met ons maar volgens de mevrouw die de boekhouding doet moeten we vooral zo door gaan. We hebben de afgelopen maanden ontzettend veel werk verzet maar het resultaat mag er zijn. We gaan gewoon verder in het nieuwe jaar en hopen dat we in december 2008 kunnen zeggen: Het was weer een topjaar!! Van alles wat we tot nu toe hebben gedaan en hebben gezien kunnen ze dit niet meer van ons afnemen en voelen ons ontzettend rijk....Fijne dagen iedereen en tot in 2008!

Zomaar een week uit het leven van vier Zweedsers

En dan is het ineens echt winter. De sneeuw valt nu met grote regelmaat uit de lucht. En ik voorzie dat het nu niet meer zal verdwijnen tot maart. Ook overdag blijft de temperatuur rond het vriespunt. Maar vandaag was het windstil met de zon erbij, echt genieten dus op mijn fietstochtje naar huis voor de lunch. Wat betekende het woord file ook al weer? Gisteren sneeuwde het ineens zo hard dat we aan de overkant van ons huis (200m) het kerkje niet meer konden zien. En dan valt er zomaar 10 cm. De jongens waar met geen stok naar binnen te krijgen. Grote bunkers staan er inmiddels in de tuin en het tuinpad ligt in de vuurlinie. Heb je dat weer. De verwachting is dat het de komende drie dagen nagenoeg aangesloten zal sneeuwen. Het zal mij benieuwen. S'middags om 3.00 uur is het hier inmiddels aardedonker. Maar met de sneeuw is het erg gezellig en mooi. De buitenthermometer staat nu al op -4 graden Celsius. We beginnen al meer ons plekje te vinden en gaan elk weekend op pad om onze omgeving te verkennen.

De volgende foto kwamen we tegen toen we afgelopen zondag met de auto weg wilden. Na een stevige nachtvorst zaten deze dennebomen op het dak van de auto. Wat kan de natuur toch imponerend zijn. Bijna zonde op de standkachel in onze vento aan te zetten. (ook die is aan het verzweedsen).

De laatse foto is van een berg op 15km afstand van ons, waar geskied wordt. Maar het is ook leuk om daar eens te wandelen. In de verte zijn Antoinette, Paul en Ben te zien. Ik heb weer twee leuke anekdotes. De eerste is dat er een oudere man in de werkplaats kwam met zijn auto. Nadat ik de klus had geklaard vroeg hij mij, uit welke provincie ik kwam, waarop hij het direct aanvulde met, Dalarna? Dit is een provincie een paar honderd kilometer vandaan. Nu weet ik niet of hij iets aan zijn oren mankeerde, maar ik was zeer aangenaam verrast dat mijn spraak al zo overtuigend overkwam. Als laatste zei hij, dat mijn spraak op dat van zijn moeder leek, die uit Dalarna kwam. Ik bedankte hem voor het compliment.

En vertelde met gepaste trots dat ik uit Holland kwam, daarop gaf hij mij een hand.

De volgende anekdote is omtrent de ontwikkeling van de jongens. Paul gaat het snelst in het verzweedsen. Zitten we laatst te eten, Paul en Ben hebben zoals gewoonlijk weer een discussie. Op een gegeven moment vraagt Ben aan Paul;

Wat voor kleur was dat dan? Zegt Paul; gjoen. Wij kijken elkaar aan en schieten in de lach, waarop Paul kwaad tegen Ben zegt; Ben, dat is gjoen, je begjijpt het niet! De Zweden kunnen de "R", niet midden in een woord uitspreken zoals wij dat in Nederland deden. Wij schoven onder tafel van het lachen. Waarop Paul nog kwader werd. Nu maakt hij er zelf gjapjes over. Tot nog toe gaan de zaken beter dan verwacht en kunnen we ons wat nieuwe investeringen veroorloven. Een spiksplinter nieuwe electronische acculader, sorry Karel, de oude was niet meer aan de praat te krijgen. Eén ding verbaasd ons iedere keer weer bij de Zweden. Over Nederlanders wordt gesproken als te zuinig, willen geen geld uitgeven. Nou in vergelijking met de Zweden geven de Nederlanders bergen geld uit aan hun auto´s. De Zweden zijn zo vreselijk kreppserig, is dat nog Nederlands. Ze komen met hun eigen olie, uitlaten, gebruikte banden en blijven overal offertes vragen, zelfs als het om een bedrag van 35 euro gaat. Maar zolang er maar genoeg zuinige Zweden komen hebben wij geen klagen. Af en toe moeten we er wel om lachen. Laten ze maar weing geld uitgeven aan hun auto, uiteindelijk kost het dan meer. Verkeerde zuinigheid zijn de Zweden erg goed in.

Hetzelfde maar ietsje meer

Veel dingen gaan hier in Zweden hetzelfde als in Nederland. Mijn welbekende blauwe bonus kaart van de AH is omgeruild voor een andere, we hebben nieuwe pasjes van kleding, witgoedwinkles etc. De bankpasjes zijn omgeruild en de betalingen kunnen gewoon doorgaan. En net als in Nederland trek je als je het koud hebt warme kleding aan. Je begint met een onderbroek alleen hier trek je nog een lange onderbroek er overheen, net ietsje meer. Fietsen doe je op banden maar met spijkers, net ietsje meer maar effectief. Trok ik in Nederland nooit een muts over mijn koppie, hier doe je dat gewoon, je wilt wel! Je ziet ze in de mooiste kleuren, maten, soorten, met flapjes, pompoenen,klepjes maakt niet uit. Je koppie blijft zo wel lekker warm en niemand word er warm of koud van wat jij leuk vind, gewoon doen.
Mijn kinderen lopen nu dan ook in skipakken over straat of op de fiets. Dat was in Nederland niet denkbaar. Vandaag nog een sneeuwschuiver aangeschaft en gelijk ook een voor de jongens, kunnen ze aan de bak. We kunnen niet wachten ehh, Hun kunnen niet wachten op die drie meter die er aan zit te komen.......(vraag me niet wanneer, ze weten het zeker, het komt eraan!).Ik zelf zit er niet mee als er niet meer als 5 cm valt dan is het ook snel weer weg ook, maar ja dat zeg ik maar niet meer hardop want dat kijken ze me een beetje link aan. En dan de kerst die er aan zit te komen, de winkels liggen vol met rotzooi, net als in Nederland maar je proeft hier toch meer dat het "leeft" Het komt denk ik omdat het hier om vier uur al donker is en allemaal hebben ze lampjes voor de ramen. De gordijnen, lampenkappen, handdoeken(ook in het toilet), theedoeken, servies etc word in het thema kerst gedaan en dat is toch wel grappig om te zien. Zelfs Wim vond het idee om kerstgordijnen te kopen wel leuk!!!!nou moe.....Net ietsje meer dus maar beregezellig.....

Wat we missen en waar we erg van genieten

Er zijn dagen dat we nog wel aan de specifieke Nederlandse dingen denken. Vooral eetgewoontes zijn nog wel wennen. Niet dat de Zweden geen lekkernijen hebben, integendeel. Onze smaakpapillen zijn nog regelmatig op ontdekkingstocht. En doorgaans reageren ze zeer enthousiast. Vooral de kaviaar, de tubes tonijnbeleg, de Zweedse koekjes, chokolade en jam zijn onvoorstelbaar lekker. Maar toch missen we nog wel eens wat en dat wordt dan door onze visite uit Nederland gecompenseerd. Zoals in de foto te zien is. De jeneverdoos was gevuld met broodbeleg e.d. hoor. Maar dat geloven jullie toch niet.

Wat erg snel wende was de enorme ruimte om ons heen. Zo ook in de huiskamer. Voor Zweedse begrippen hebben we een klein huis. Maar Ben en Paul konden toch een compleet dorp van lego bouwen zonder dat we er last van hadden. Zo werd het dus dagelijks uitgebreid. Wat een heerlijkheid.



En wat een hele leuke verrassing voor ons was. Daar hoefden we helemaal niet aan te wennen, vandaag is de eerste echte sneeuw gevallen. Dolle pret natuurlijk. Ongeveer 5 cm, en de Zweden maar balen. Terwijl wij met een smile van oor tot oor liepen. Morgen gaan we voor spijkerbanden voor onze fietsen kijken, zodat we zolang mogelijk door kunnen fietsen. De Zweden snappen er niets van. Je gaat toch niet fietsen in de sneeuw, terwijl een auto met motorwarmte staat te wachten! Laat ons maar lekker fietsen. En genieten van onze omgeving. Deze week hebben we een erg goede week gehad, meer rust tussen de klussen. We hebben zelfs samen onze bandenkelder wat op kunnen ruimen. We slaan namelijk ook wielen op voor de klanten. Het was in de kelder een enorme bende, konden ongeveer 10 sets kwijt. Nu liggen de wielen netjes op pallets en kunnen we wel 30 sets kwijt. Vandaag werden we zelfs op gebak getracteerd door een tevreden klant. Wat is het toch heerlijk om eigen baas te zijn. Ondanks dat het vandaag wel een gekkenhuis was vanwege de sneeuwval. Was dit onze beste week zolang we draaien. Erg moe, maar samen zijn we zeer tevreden.

Deel 4, door Wim, de laatste in de reeks terugblikken

De eerste vier weken hebben we doorgebracht in een appartement. Voor dat we het wisten waren we geintegreerd al snel stonden we netjes vermeld tussen de Zweden in de hal. Dat voelde erg bijzonder. Eigenlijk een mijlpaal voor ons. Alleen kunnen de Zweden onze naam niet uitspreken. Zij kennen de ij voor de m niet. Klinkt vreemd als een Zweed het uitspreekt.

Met onze eerste klus vielen we meteen in de boter. Een complete motorwissel met daarop volgend een complete revisie. Gelukkig is de auto van onze businesspartner en heeft het geen haast. Volgens hem kunnen we mooi de verloren uurtjes hier mee vullen. Nou helaas voor mijn businesspartner, de motor hangt nog netjes op zijn bok in de werkplaats. Ik moet er gewoon dagen voor inroosteren anders kom ik er niet aan toe!

En als laatste foto in de reeks
terugblikken, een droom die in
vervulling gaat. Hier hopen we meer mee te gaan doen. In Zweden is een grote hoeveelheid Amerikanen te vinden. En aangezien dit toch wel een passie van ons is, is dat erg leuk om aan te werken. Dat is ook de reden waarom we een vierkolommer hebben aangeschaft. Om het verleden maar even aan te vullen met het heden. Paul heeft inmiddels zijn eerste Zweedse verjaardagspartijtje gehad. Twee maanden in Zweden. De Zweedsers kunnen bij Paul niet meer stuk! Afgelopen weekend hebben we voor de tweede keer visite uit Nederland gehad. En dat was enorm gezellig. We hebben zelfs al een beetje zitten denken om een deel van de garage op te offeren aan een gastenverblijf. De garage is er groot genoeg voor en het is het meest ideaal. Nu de tijd nog om het te gaan realiseren. Dat kan nog wel even duren denk ik. De winter begint nu serieuze vormen aan te nemen. De dagen worden korter. Vanmiddag reed Antoinette om 15.45 al met het licht aan op haar fiets. De spikes voor de VW liggen al te wachten in de garage. We overwegen zelfs om spikes voor onze fietsen te kopen. Kunnen we mooi doorfietsen (hopen we). Inmiddels begint de vermoeidheid er wel in te hakken en moeten we gas terugnemen om overeind te blijven. De lange dagen en alle emoties beginnen hun tol te eisen. Waar we ons ook totaal op verkeken hebben is de hoeveelheid tijd die het bandenseizoen van ons vraagt. De vele offertes, telefoontjes en wisselingen zijn enorm. Desondanks zouden we nog veel meer kunnen doen. Maar we kunnen er gewoon de ruimte niet voor vinden. We hebben drie weken volgeboekt en nog komen er klanten of ze morgen kunnen komen om hun banden te wisselen. Helaas gaan er een aantal verloren door de lange wachttijd. Volgend jaar beter denk ik dan. Dan zijn we er beter in thuis en kunnen sneller schakelen. Nu moeten we vooral voor onszelf waken.

Deel 3 (Wim)

Op maandag 17 september was onze grote dag. We gingen draaien. Na drie weken in Zweden te wonen. Ging het serieuze werk beginnen. De werkplaats was na drie weken ploeteren helemaal schoon. Helaas nog niet helemaal klaar. Tot onze grote verrassing een schitterde plantenbak met deze kaart erin. Hierop staat,"Veel succes met de werkplaats en het leven in Zweden, gewenst door het OK/Q8 personeel in Kumla.

Onze balie begint er al uit te zien zoals wij het wensen. De grote monitor op de balie is vervangen voor een flatscreen onder de balie. En het fraaie bloemstuk dat we van het Q8 personeel hebben gekregen, tijdens onze opening, op de balie. Alles in de kleuren van de Zweedse vlag.

Wat wij nooit in Nederland hebben weten realiseren, is ons in vier weken Zweden gelukt. We staan met grote foto's in de plaatselijke krant. Bijna 50.000 oplages, niet gek toch? Daarna beginnen mensen ons te herkennen. De opmerkingen komen we op de vreemdste plaatsen tegen. In de supermarkt en het ziekenhuis, hier 20km vandaan.Ook veel mensen spreken ons erover aan in de werkplaats. Het hangt nu dan ook ingelijst in de werkplaats.

visite

Het is voor mij alweer een poosje geleden maar ik heb weer genoeg stof om op het blog te zetten. Afgelopen weekend kwamen mijn schoonouders, schoonzusje en haar oudste dochter Isabel bij ons logeren voor 4 dagen. Het was super gezellig. Ik had een verlanglijstje gemaild met spullen die ik hier tot op heden nog niet heb kunnen vinden en toch miste. Eigelijk moet je alles los laten wat met Nederland te maken heeft, dus ook het eten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn mannetjes hier zijn nogal van de hagelslag, pindakaas, kokosbrood, schuddebuikjes(!),en alles wat je maar kunt verzinnen op brood.Nu vind ik zelf af en toe een boterham met appelstroop of jam lekker maar kan heel goed zonder. Ik ben meer van de hartige en dus kreeg ik ook heerlijke hollandse boeren kaas.MMMMM....Enfin , het leek wel sinterklaas want er kwam naast een heleboel andere lekkere dingen ook pepernoten en brokken speculaas uit de doos. Mijn belangrijkste boodschap waren de Senseopads. Ik kan weer een poosje toe, heerlijk!Zonder mijn koffie functioneer ik niet en dat is voor baas Wim ook niet handig. De zweetsers zoals Paul ze noemt staan bekend dat ze gauw ziek zijn en liever lui dan moe zijn maar dat komt omdat zij geen senseo kennen! De dagen waren veel te kort maar ik denk wel dat ze een goede indruk hebben van ons nieuwe thuisland.Er werd gekookt voor ons en ik kwam thuis in een schoon opgeruimd huis! Wat een verwennerij, dat went snel.Deze lieve mensen zijn goud waard, die moet je koesteren, bedankt!!!! Het voelde dan ook heel vreemd toen ze weer weg waren. De dagen worden hier koud en steeds korter. Afgelopen nacht heeft het ruim 3 graden gevroren. Alles zag wit buiten. De kinderen hier hebben standaard een regen of ski-broek aan met buitenspelen. de muts op en daarover heen de fietshelm, ziet er raar uit maar who cares! Je wilt wel als het zo koud is!! Nu is hier de herfstvakantie begonnen en de jongens mogen ietsje langer doorslapen. Wim is gisteren begonnen aan een klus die helaas niet af kwam en dus vandaag af moest tussen de andere klussen door. We werken met een programma waarmee we alle informatie en gegevens kunnen lezen over die auto waar je op dat moment mee bezig bent. Zo ook de tijd die je nodig hebt om het klaar te krijgen. Het gaat hier nogal wel eens fout zodat de aangegeven tijd gerust verdubbeld mag worden. Zo is het met deze klus dus ook zo terwijl we het al ruim hadden berekend. Slecht begin van het weekend. Gelukkig kan ik nu ook banden verwisselen, de winterbanden met spikes vliegen hier om je oren.Ook het balanceren van de banden gaat me steeds beter af en zo heb ik het idee dat ik mezelf nuttig maak en werk uit zijn handen kan halen.Het monteurs vak had ik niet licht ingeschat maar ik zie nu toch dat er heel veel dingen zijn waar je tegen aan loopt en met de nieuwere auto's met hun techniek maakt het er niet makkelijker op. Het weekend heeft hij echt nodig om bij te tanken.Misschien nog een ritje met de mustang is wel een idee, even lekker er tussen uit.Nog een paar dagen en ook dan is de maand oktober geweest.Waar blijft de tijd, de dagen gaan me veel te snel. Ik moet nog zoveel. Terugdenkend op de afgelopen tijd vanaf we hier in Zweden wonen en werken is er enorm veel gebeurd. Hoe zal het zijn een jaar verder dezelfde tijd? Afwachten maar en doorgaan met ademhalen, prettig weekend allemaal!

Deel 2

Als eerste zijn we in een appartement gaan wonen. We hadden nog een redelijke nazomer en genoten van de zonsondergangen in het appartement.
Wat een pracht en een heerlijke temperaturen. Elke avond speelde de jongens nog buiten.




Overdag drie weken lang de werkplaats reorganiseren en schoonmaken. Wat een werk, je leest zelfs de vermoeidheid van de jongens hun gezicht af. Maar ondanks dat waren ook zij alleen maar positief gestemd. De werkplaats is in de kleuren van de Zweedse vlag uitgevoerd.
Daar moesten we eerst erg aan wennen. Maar we zijn trots op deze kleuren. En dus blijft de werkplaats zo. Ook om onze klanten positief te stemmen natuurlijk.

En dan KRIJG je je bedrijfskleding, daar heb ik een hoop voor moeten doen, om dat te realiseren. Compleet met naambordje.

En zie daar, als je goed kijkt is ons tijdboek al goed gevuld. Let ook vooral eens op de details. Mijn Zweedse schrift bijvoorbeeld. Wie had dat ooit gedacht. Ik niet hoor!

In vogelvlucht onze emigatie naar Zweden deel 1

Eindelijk kan ik (Wim) aan de vele verzoeken voldoen om foto's te tonen.

We beginnen bij het begin. Hier komt onze verhuiswagen, die maar nauwelijks de straat in kon, aanrijden. Na dagen van grote spanning en een zwaar emotioneel afscheidsfeestje kan het avontuur beginnen. We waren erg blij dat het eindelijk zover was.

Je ziet nu ook hoe de Mustang de Nederlandse bodem gaat verlaten. Acheraf bleek de laadklep van de verhuisauto de brug niet te halen. Nou dat heeft me tien jaar van mijn leven gekost! We waren met pallets bezig en uiteindelijk kwam ik op het idee om de oprijplaten van de betreffende garage te gebruiken. Waar ik de brug had gehuurd voor een doos gebak. Het valt niet mee om met een Mustang op 1.50 meter te rijden van een brug af op rijplaten, die dreigden weg te schuiven in een Mustang die ook niet echt gewillig op het gas en de remmen reageerd. Ten einde in de laadruimte van de vrachtwagen terecht te komen. Toch is het goed afgelopen. Ik was helemaal gesloopt. Na het laden van de Mustang vertrok de vrachtwagen, met Karel erin en zijn neef naar Zweden. Het gaf ons een goed gevoel dat Karel over onze spullen "waakte", toch beter dan dat vreemden met al je spullen vertrekken. En dan kom je terug in een echt leeg huis. Daarna moesten we snel naar de notaris om alles te regelen met de nieuwe eigenaren van ons huis. Helaas hebben we daardoor niet eens afscheid kunnen nemen van onze overburen. Sorry M&P.

Eindelijk weer online (wim)

Na drie weken niet meer van het internet genoten te hebben zijn we eindelijk weer online. Dan merk je pas hoe je al gewent bent aan het gemak van het internet. Gelukkig konden we ons op het bedrijf nog een beetje redden, maar er waren dagen dat we er gewoon niet aan toe kwamen of er geen zin meer in hadden om op het bedrijf nog achter de computer te gaan zitten. Er is enorm veel gebeurd in de weken dat we in ons nieuwe huis zitten. Nu al weer drie weken. Voorop gesteld dat we ons direct in het huis thuis voelden. Het huis voelt als een warme jas. Ook Antoinette is zeer in haar nopjes. Vooral alles op de begane grond is zo'n weelde. De tuin is fantastisch voor de jongens. En het terras aan de voor en achterkant is al veelvuldig gebruikt. Ik kan me een middag herinneren dat ik thuis kwam van de zaak, op het fietsje. De jongens waren in de tuin aan het spelen. Antoinette wachtte me op met een colaatje en gezamenlijk zaten we heerlijk in het zonnetje van de stilte te genieten. Nadat het colaatje op was ben ik samen met de jongens de laatste appels uit de appelboom gaan plukken en daarna ben ik heerlijk in bad gaan liggen. Wat een heerlijkheid na een dag buffelen. Het is enorm druk op de zaak. Op dit moment hebben we een vooruitplanning van meer dan drie weken. En om nou te zeggen dat ik het rustig aan doe. Er zijn meer dagen dat ik meer dan 8 uur op een dag werk dan andersom. Met een uitschieter van 12 uur op een dag. Toen zat alles tegen. En een belofte aan een klant. Dus maar doorgaan dan. Toen was er een klein moment van spijt. Maar toen ik dan eindelijk om 8 uur s'avonds naar huis fietse (om zeven uur begonnen), wist ik het weer. Al fietsend door het bos met de voldoening dat ik het helemaal voor onszelf had gedaan kon mijn dag niet meer stuk. Vorige week kwamen er weer mensen binnenlopen die ons alleen maar welkom kwamen heten en dan weer weggaan. De taal wordt met de dag beter, zelfs de jongens beginnen te pas en te onpas zweeds te praten. Paul praat over de zweden als "die zweedsers". Afgelopen vrijdag hebben we een bezoek gehad van twee Q8 mensen, waarmee wij francisers zijn, die waren heel erg onder de indruk van onze werkplaats en het gegeven dat er zoveel jonge auto's bij ons langskomen. De Q8 werkplaatsen kampen in Zweden met heel erg oude roestige auto' s. Blijkbaar heeft mijn achtergrond wonderen gedaan, we krijgen ook veel jonge BMW's binnen, in het verleden had de werkplaats zelden een auto jonger dan 5 jaar binnen. De mannen van Q8 praten tegen mijn businesspartner, dat wij als een voorbeeld konden dienen voor de andere Q8 werkplaatsen. En dat ze erg blij waren dat ze ons hierheen hadden gehaald. Daar zijn we toch erg trots op! Een van deze mensen kon ik al uit vorige overname gesprekken, mijn laatste gesprek met hem was afgelopen maart. Hij begreep er niets van dat ik nu ineens zo goed zweeds sprak. Gaf mij een erg goed gevoel. Weer een mooie anekdote. Afgelopen maandag zou ik een Pontiac uit 1966 voor een dubbel uitlaatsysteem krijgen. Om zeven uur stond de beste man bij mij in de werkplaats met de melding dat hij al vanaf vijf uur s' morgens bezig was het apparaat aan de praat te krijgen. Of ik niet even mee wilde komen. Ik had die dag geen klanten ingeplant, dus ging ik maar even mee. En zo stond ik om 7.30 uur in de vrieskou (ja wij hebben al nachten gehad van -5 graad celsius), te sleutelen aan een prachtige Pontiac. Het was prachtig, de man woonde op het platteland, het zonnetje in de vroege koele ochtend. Ik genoot ervan. Morgen komt hij voor de montage van zijn uitlaatsysteem. De VW vento van ons is inmiddels een volbloed zweed met zijn witte kentekenplaten en zweedse APK keuring. De Mustang is wel door de registrering maar moet nog voor de APK. Komt wel goed denk ik, als ik het gemiddelde wagenpark hier bekijk. Sommige zouden in Nederland absoluut al jaren op de sloop staan. Ons huis begint al aardig op orde te raken en echt ons huis te worden. We zijn inmiddels gerespecteerde kopers bij IKEA. We kregen een bloemetje van de bank thuisgestuurd omdat we zaken met hun hadden gedaan. Mooi he. Het scheelde erg weinig of we hadden de afgelopen week al sneeuw gehad. een paar honderd kilometer boven is is 15 centimeter gevallen en de sneeuwstokken staan inmiddels langs alle wegen. We merken aan de Zweden dat ze al aardig zenuwachtig worden omtrent het weer. De dubbdäcks (spijkerbanden) zijn niet aan te slepen. ik heb al een dag vol met alleen maar banden wisselen en balanceren. Met Paul zijn we naar het ziekenhuis geweest om weer nieuwe medicijnen te regelen voor zijn ADHD. Op school wordt hier zijn bloeddruk gemeten en wordt hij gewogen. We zagen er erg tegenop om naar het ziekenhuis te gaan, het ligt hier 15 kilometer vandaan en bediend half Zweden. Enorm groot dus, we wisten niet wat we zagen. Wel ruime parkeergelegenheid en erg goed bewegwijzerd. Bij de receptie werden we doorverwezen naar een wachtruimte. Alle voorzieningen waren daar! Warm water, koud water, koffie, thee een enorm grote speelhoek en een mooi aquarium. Er stonden zelf schemerlampen. Het leek erg op een huiskamer. Met de arts hebben we een heel goed gesprek gehad, na een uur gingen we weer weg. Toen waren we voorgelicht, zoals we dat in Nederland nog nooit hadden meegemaakt. En we wisten nu dingen die we in al die jaren nog nooit in Nederland hadden gehoord over ADHD. En last but not least, Paul mag aan de concerta en voor Ben hebben we deze week een afspraak. Het medicijn kost ons niets, in Nederland moesten we hier 100 euro per kind per maand voor betalen! Nu niets. De arts begreep er niets van, zoals dat in Nederland gaat. Paul is er enorm van opgeknapt en Ben ziet er enorm naar uit. Voor ons kan dit niet meer stuk. Hier hebben we jaren voor "gevochten". De jongens zijn tot nog toe erg gelukkig hier.

Helaas nog geen internet

Beste lezers,
Via deze weg wil ik jullie even laten weten dat we inmiddels met groot genoegen in ons nieuwe huis zitten. Maar helaas nog geen internet hebben, waarschijnlijk de komende twee weken. Deze blog maak ik even snel op het werk. Ik heb het licht uitgedaan, zie je me al zitten in de schemer achter een verlicht schermpje in een donkere werkplaats? Maar anders blijven de klanten komen. De reden van deze blog is met name even aan te geven dat de blog voor de komende twee weken niet geupdate zal worden en ook jullie mailtjes niet zo snel meer beantwoord zullen worden. We lezen wel af en toe tussen het werk door nog wat hoor. En kunnen dan eventueel ook reageren. Maar het gemak van het internet is voor ons even weg. Nu ga ik naar huis en mij vrouwtje vertellen dat ik net weer fooi heb gehad, deze keer zelfs 200 kronen, meer dan 20 euro!
Groetjes allemaal, we gaan nu even uitrusten, want moe zijn we na zo´n weekend.
Hej då

Heel veel voldoening (door Wim)

Na vier volle dagen gewerkt te hebben in de garage heb ik al het gevoel dat we het goed hebben gedaan. Ik moet zeggen dat ik aardig moe ben, maar ontzettend voldaan. Het gevoel dat het onze garage is, is nu heel sterk. Vandaag eindelijk ons eigen klantnummer bij onze onderdelen leverancier, vanaf nu kunnen we alles via internet regelen. Antoinette begint er al aardig in thuis te raken. Het voordeel is dat we nu twee keer per dag onze onderdelen aan huis geleverd krijgen en tegen een nog grotere marge. Wat is het toch fijn om alles nu zelf te bepalen. Een andere grote overwinning vandaag is dat we onze eigen Bosch diagnosetester operationeel hebben. Mogelijkheden te over met dit apparaat. Zelfs een dubbele multimeter en oscilloscoop behoren tot de mogelijkheden. Degene die het apparaat aan mij demonstreerde vroeg of ik ook wist wat een oscilloscoop was. Ik vertelde hem, dat dit een beetje mijn passie is en dat ik vindt dat dit apparaat ononbeerlijk is voor het zeker stellen van de toekomst van de garage. Hij was stomverbaasd en vertelde dat hij in de buurt niemand wist die er mee om kon gaan. Dit bied dus mogelijkheden! Voor wat betreft de klanten en de klussen is de variatie zeer groot. Van een lampje tot een motor vervangen. Alles kom ik tegen. Dat maakt het wel leuk. Een leuke annekdote, geeft een beetje de Zweedse mentaliteit aan. S'morgens om 8.00 uur komt er een oudere man naar mij toe en vraagt of ik hem wil helpen omdat zijn auto het niet meer doet. De auto wil niet meer starten. Dus ik pak het startpack en loop met hem mee. Als een klant dit aan mij vraagt verwacht ik dat zijn auto is stilgevallen achter bij de wasstraten. Ik loop dus met de man mee en ga samen met hem de parkeerplaats op. Daar lopen we overheen, de parkeerplaats af!
Ik denk nog, dit gaat niet goed komen. En daar loop je dan in de vroege ochtend met de man een mooie rustige straat in met de zon op je bol. Na vijf minuten gewandeld te hebben komen we bij zijn huis en start ik de auto. Daarna wandel ik weer rustig terug met de zon op mijn bol al luisterend naar de stilte en de vogels, geweldig toch. De man komt met zijn auto naar de werkplaats en betaald vrolijk de rekening en verteld mij dat het een koopje is. Terwijl wij nachten hebben liggen denken over onze uurprijs! Die naar ons idee vrij hoog is, gelukkig krijgen we vaak te horen dat de rekening erg meevalt en bedanken ze ons uitvoerig. We hebben zelfs al fooi gehad! Er komen nog steeds Zweden de werkplaats inlopen, geven ons een hand, verwelkomen ons en daarna gaan ze weer. Het leven is soms een groot feest, niet aldoor hoor.
Wat me het meest verbaasd aan de Zweden is dat ze wel verwachten dat je ze direct helpt of minimaal even kijkt naar hun probleem, eventueel direct een afspraak boekt. Of je het nu heel druk hebt, tot je oksels in het vet zit dat doet ze niets. Vandaar dat ik met smart zit te wachten op de vierkollomer brug. Dan kan ik snel even kijken en meteen boeken en onderdelen bestellen. Nu loop ik regelmatig tegen verrassingen aan. Maar de Zweden zijn daarintegen ook zeer makkelijk, dan komen we toch nog een keer. Ons verhaal uit de krant is door veel mensen gelezen en regelmatig worden we er mee geconfronteerd. De zweden geven ons het gevoel dat ze er veel respect voor hebben. We hebben ook de indruk dat er veel over ons gepraat wordt. De mond op mond reclame gaat hard. Afgelopen week stond voor het eerst het ijs op de ruiten van de auto (overdag wel weer 25 graden). Volgens een reserve Belg, die al dertig jaar in Zweden woont en inmiddels al een goede kennis is (hij woont naast de werkplaats), zal de winter spoedig komen en als deze zo vroeg start is de kans zeer groot dat de winter ook streng zal zijn. Begin november moeten alle Zweden op winterbanden, liefst spikes, rijden. aangezien we 71 banden in voorraad hebben en we met een mooie marge banden kunnen inkopen hebben we nu al zin in de winter. Het weer is verder prachtig, zoveel zon als we in de afgelopen vier weken hebben gehad kan ik me niet herinneren in Nederland in de maand september. Morgen is de dag waar we al heel lang naar uitzien. Ons eigen Zweedse huis, zal wel erg vermoeiend worden met nog een keer verhuizen. We weten niet of we in het nieuwe huis ook illigaal het internet kunnen gebruiken, onze aansluiting laat nog wel twee weken op zich wachten. Misschien is dit voor eventjes ons laatste blogje. De mail beantwoorden we via het bedrijfsinternet.
Hej då!!!

automobilaffär Kooijman AB

Het is nu officieel. Afgelopen maandag was onze eerste werkdag. De dag was helemaal volgeboekt en tussendoor vanaf 7.00 stonden mensen te wachten met hun problemen. Wim hees zichzelf in zijn mooie overral en ging aan de slag. Ik kwam ongeveer om 9.00 en was verrast dat hij al een paar klanten had geholpen. Vanaf nu zitten we ruim twee weken volgeboekt. De klussen zijn heel verschillend, banden plakken, uitlaatsystemen, service beurten. We werden nog verrast door een prachtig bloemstuk van Daniel en het personeel van OKQ8. We waren even helemaal stil, zo gaaf. Verder kwam er een sms en een telefoontje uit nederland en verder nog leuke kaarten. Ontzettend leuk. Dat voelt goed! eenmaal thuis 's middags waren we gesloopt, de spanning was eraf. Toen nog naar school 's avonds voor Ben. Allemaal in het zweeds uiteraard, dus ik kreeg flarden door over wat Ben te wachten staat. Ook dat weer overleefd...Ben had ons nog getrakteerd met wat lekkers omdat de garage open gegaan is. Mmmmmm lekker hoor!!! en als we nu de telefoon aannemen zeggen we: Automobilaffär kooijman! kanna jag hjälper du?

zweeds persoon

Eindelijk! We kunnen ons eindelijk zweedse inwoners noemen, onze persoonsnummers zijn
binnen. Dit geeft een ontzettend goed gevoel want zonder kun je weinig doen. Ons zweeds avontuur kan nu echt beginnen. Deze afgelopen dagen zijn heel goed gegaan. Wim noemde al eerder het feit dat het verplaatsen van de brug niet door kon gaan wegens ziekte. Inmiddels is de brug al wel verplaatst. Niet alleen dat maar met een beetje mazzel zal de vier- kollomsbrug er met twee weken ook zijn. Verder hebben we bijna alle spullen kunnen halen om a.s maandag op volle toeren te kunnen draaien. De eerste week staat al vol met afspraken en Wim moet nu al overwerken. Niet slecht toch! Morgen gaan we onze twee auto's naar het RDW brengen om een zweeds kenteken te krijgen. Ik ben zelf vandaag ook nog naar Försakeringskassan geweest. Dat is een buro voor o.a de kinderbijslag van de jongens. Het was nog een heel avontuur, ik gaf aan dat mijn zweeds toch nog slecht was en of zij geen engels kon. Nou nee, want ze bleef praten en vragen in Zweeds. Ik denk dat het aardig gelukt is we wachten het wel af. Nu alleen de verhuizing nog....21 september gaan we naar ons paleisje. Eindelijk alles een plekje geven. Ik trakteer mezelf zodra we op orde zijn op een bos bloemen, kan me niets schelen wat het me kost! Ik kan best zeggen dat ik trots ben op wat we nu in een korte tijd hebben gedaan en bereikt. hey då!

We zitten nu inmiddels ruim twee weken in Kumla maar het voelt alsof ik al maanden hier zit. Doordat alles door moet gaan kom je al snel in een dagelijks ritme. De jongens zitten al op school en het werk in de werkplaats vordert ook snel. Maandag is de grote opening! De eerste boekingen hebben we ook binnen en vandaag hebben we geshopt bij een automaterialen winkel die aan ons levert. Niet helemaal mijn winkel maar ik leer snel dus ik kijk me ogen uit over de vele soorten sleutels, doppen, slangentjes, olie, lampjes en ga zo maar door...Wat een overgang voor mij. Elke zaterdag en maandag was ik een kaasmeisje, nu hoor ik bij het mannenvolk. Ik draag spijkerbroeken (zonder bilspleet) en van die sweaters waar de meeste mannen op afknappen bij hun vrouw nadat ze net moeder zijn geworden en persoonlijke verzorging er vaak bij inschiet en omdat je toch vaak ondergekwijld en gespuugd word, dus waarom al die moeite...die sweaters met capuchon dus. We krijgen eerdaags bedrijfskleding en de vraag aan mij was"wil jij ook een overral?"grapje zeker! Nou nee, ik was niet van plan om over de grond te gaan, ik ben slechts een assistente dus krijg ik een polo en broek van Q8, stuk beter.Wel mijn kleur, dus wat wil een mens nog meer. Nu komt het moeilijke gedeelte voor mij want ik moet thuis worden in de autotechniek. Nu weet ik waar de moter zit en waar de olie ingaat, ik weet ook wat een bougie is. En ehhh..ja veel meer is het niet, dus genoeg te leren en alles in het zweeds. Gelukkig hebben we een goed computerprogramma die al een heleboel uitkomst bied en ik voorspel dat ik volgend jaar om deze tijd al de nodige informatie weet die nodig is om een automonteurassistente te worden.

Wat een werk (door Wim)

Hej
Eindelijk thuis, na een zoveelste dag van schoonmaken. Vanmorgen om 7.00 uur begonnen en om 17.00 uur weer naar huis. Gisteren doorgewerkt tot 19.00 uur. Omdat ik graag de complete werkplaats schoon wilde blazen met perslucht. Van bovenaf begonnen, alle leidingen en de twee luchtkachels aan het plafond schoongeblazen. De lucht was echt te snijden. Zelfs de Zweden waren met stomheid geslagen en vroegen zich af wat er in de werkplaats gebeurde. Ze konden mij nog nauwelijks zien. De stoftroep kon nu even dalen in de nacht. En vanmorgen leek het alsof er zwarte sneeuw in de werkplaats was gevallen. Je kon mijn voetstappen volgen! Maar nu het meeste een flinke schrobbeurt heeft gehad en er karrevrachten vuil weggegooid zijn hebben we er eindelijk een positief gevoel bij. In totaal zijn we nu al 9 dagen aan het schoonmaken. Het gevoel dat het onze werkplaats is wordt ook al sterker. Gisteren dat ik als zwarte piet thuiskwam had ik dat gevoel niet! De kinderen stonden me gewoon uit te lachen! Inmiddels is er in de plaatselijke krant een groot interview over ons geplaatst. Dat hebben wij in Nederland nog nooit voor elkaar gekregen. Nu zijn we 1,5 weken in Zweden en staat er over twee bladzijden een artikel over ons geplaatst met grote foto's. Antoinette werd in de supermarkt aangesproken en in de werkplaats worden met een hand verwelkomt. Op school ,bij Ben, werd er door de juffrouw aan alle leerlingen gevraagd het artikel mee te nemen naar school. Zodat Ben ze naar Nederland op kan sturen. Dit is een zeer positieve reclame voor ons. Inmiddels heb ik voor de eerste openingsdag al drie klanten geboekt. Er wordt veel gebeld en gevraagd wanneer we gaan draaien. Ook heb ik al vele keren te horen gekregen dat mijn Zweeds al zo goed is. Dat stemt mij toch wel positief in deze moeilijke tijd. Want het gaat bij lange na niet zomaar. Onze persoonnummers, waar we erg van afhankelijk zijn, laten nog drie weken op zich wachten. Dat viel erg tegen. We kunnen namelijk weinig doen zonder deze nummers. Gelukkig wilde onze businesspartner tijdelijk voor ons instaan zodat onze BV doorgestart kan worden. Maar neem maar van mij aan dat het land erg veel goed maakt. S'morgens rijdt ik in vijf minuten naar mijn werk, de zon schijnt alleen maar, ik hoor de krekels in het gras. Ik ruik de bomen en het gras. En tussen de middag eet ik warm, samen met Antoinette thuis. De kinderen eten warm op school en verheugen zich al weer op de volgende dag wat ze zullen eten. Het eetmenu wordt erg vaak door ze ter hand genomen. Vanavond na het douchen nog even in het zonnetje buiten met de jongens gespeeld op het grote touw klimrek en we genoten van het weidse uitzicht, de heuvels, de bossen om ons heen en de vele speelvelden met een voetbalveld, door iedereen te gebruiken en goals naar eigen spel te plaatsen. De grote skateboardbaan en de natuurijsbaan met grote lampen. Wat mij toen ook opviel is dat de school die in onze omgeving staat een open schoolplein heeft, de kinderen kunnen dus ook buiten schooltijd de speeltoestelen gebruiken. En dat er om de dakranden helemaal geen scherpe punten of prikkeldraad zit. Blijkbaar heeft deze jeugd niet zoveel behoefte als in Nederland om op daken te klimmen waar ze niet thuishoren. Het ziet er meteen een stuk vriendelijker uit.
Nog een voorbeeldje van vriendelijkheid was onze afspraak bij de bank, voor ons nieuwe huis.
Paul was mee, de mevrouw waarmee we een afspraak hadden nam eerst de tijd voor Paul. Al haar kleurplaten werden uit de la gehaald en van elk soort kreeg hij er een. Met de nodige kleurtjes vermaakte hij zich kostelijk. En tijd speelde geen rol. Nadat alles zeer duidelijk was, kregen we alsnog haar persoonlijk mailadres mee. We waren een beetje met stomheid geslagen.
Een grote tegenvaller vandaag was het feit dat er iemand zou komen om onze brug te verplaatsen. Inmiddels was het 15.00 uur en de man was er nog steeds niet. Toch maar even bellen. Helaas hij was ziek. En dan laat je natuurlijk iets van je horen! Nou hij mankeerde niets aan zijn stembanden hoor. Het zal nu waarschijnlijk maandag of dinsdag worden. Dat is iets waar we nog erg aan moeten wennen. Dit is de bekende zweedse mentaliteit. We zullen het wel zien.
Groetjes Wim

Alles went

Het leven in Zweden begint steeds meer vorm te krijgen. Afgelopen week hebben we ontzettend veel gedaan en geregeld. En nartuurlijk de boodschappen moesten gedaan worden. Nu persoonlijk vindt ik boodschappen doen in een nieuwe winkel altijd leuk want dat is meestal in de vakantie. Maar nu hebben we geen vakantie maar wel een winkel waar je menig uur zoet kan zijn. Als een kind in de speelgoed zaak wil ik alles goed bekijken maar we moesten halverwege stoppen want anders kwamen we niet op tijd voor de volgende afspraak! Nou dan die middag maar terug komen. Ik had in ieder geval mijn olijfolie dacht ik...... Nou is mijn zweeds nog niet wat het zou moeten zijn want bij het bakken van me aardappelen ging ik al de fout in met de olie. Ik heb olie van een andere plant en smaakt wat naar noten?! Nu dan de salade, heerlijke dressing van tomaat. Stark stond op de fles, weet ik veel. Paul zei wel dat het best pittig was maar dat is het al snel bij hem dus toen ik een hapje nam schrok ik behoorlijk. Oke,voortaan maar de Dikke Van Dale mee naar de supermarkt. We zijn ook begonnen met opruimen en schoonmaken van de werkplaats want het moet er straks uit zien als nieuw. Nou denk ik dat ik hierbij mijn wensen iets moet wijzigen want stof en vet van 15 jaar oud verwijdert zich niet snel en het is een helse klus. Ik kom tussen het stof van alles tegen en het meeste verdwijnt snel in de afvalbak. Wel gescheiden want het afval hier wordt hier uitgeplozen waar CSI jaloers op kan zijn. Mensen laten behalve de hond ook hun afval uit. Plastic flesjes, gewoon plastic, karton, glas, groen afval en dan nog blik gaan allemaal apart in de bakken. Alles went dus ook dat komt nog wel op de juiste plek(hoop ik). Morgen gaan onze jongens naar school. Ik mag een ochtend mee draaien en gelijk blijven eten. Ideaal dat kinderen warm eten krijgen op school. Hiermee zijn de nodige voedingstoffen naar binnen en thuis hoef je alleen een lichte maaltijd te maken voordat ze naar bed gaan. Alles wordt betaald en je hoeft verder niets aan te schaffen. Ben krijgt zelfs een agenda en kluisje van school zonder enige kosten. Alleen als Paul naar de naschoolse opvang gaat dan staat daar een klein bedrag voor maar dat is niet te vergelijken met wat ik kwijt ben in Nederland. Het is heel gewoon dat zowel de vader als moeder fulltime werkt in Zweden.

Aangekomen

We zijn er! Op 24 augustus om 8.00 kwam de vrachtauto in de straat rijden. Ik wist dat het een grote auto zou zijn maar wat een joekel! Dat moest ook wel want de Ford Mustang moest er ook bij passen. Na een hollands bakkie zijn we begonnen en rond 10.00 gingen we maar weer een bakkie doen want de gang zat er goed in. De huiskamer was bijna leeg en de spullen uit de schuur stonden al buiten om ingeladen te worden.We hebben het ontzettend getroffen met het weer want alles ging droog in de truck. Toen de auto nog....vlakbij ons huis is een garage met een brug die we mochten gebruiken tegen betaling met gebak. Prima toch! Dat was nog wel even spannend en Wim heeft flink zitten zweten boven op die brug want ja als die auto de brug af kukelt zijn de gevolgen niet te overzien. Zover is het niet gekomen want om 11.25 reed de vrachtwagen met de auto richting zweden.Toen hebben we ons even lekker opgefrist en hebben nog een ijsje gehaald bij de snackbar van Bergschenhoek voordat we naar de notaris konden. Toen we eindelijk daar klaar waren zouden we naar Alkmaar gaan om bij me schoonouders de laatste uurtjes door te brengen. Nu dacht je toch niet dat we na een uurtje er wel zouden zijn he! Nee, we mochten nog 1 laatste keer "genieten" van de hollandse snelweg en kwamen er bijna 3 uur later dan eindelijk aan. Heel jammer want er bleef weinig tijd over om nog te praten. Me schoonzusje was ook helemaal gekomen uit Ede, super gaaf. Nadat wij nog een paar uurtjes gingen slapen hebben de schatten onze broodjes gesmeerd en nog veel meer lekkers erbij gedaan. De broodjes smaakten dan ook heerlijk, zelfs om 3.00 's nachts! Zaterdag om 18.00 na een voorspoedige reis kwamen we in het mooie Kumla aan. De vrachtwagen met onze spullen was er al en de auto moest er weer uit. Weer de nodige stress want de brug die zou voldoen bleek niet zo te zijn. Bijna toen we geen oplossing meer wisten kwam er toch een. Lang verhaal maar het lukte en nadat dat was gebeurd konden we eindelijk naar ons appartement. Snel onze luchtbedden opgepompt en SLAPEN!!! De dag daarna zag er al iets beter uit ondanks dat onze spullen niet met de vrachtauto kon komen bij ons appartement. Ook dat werd weer opgelost en nu zijn we aardig gesetteld. De afgelopen week hebben we ontzettend veel geregeld en gedaan. Morgen begint Ben op zijn nieuwe school en Paul a.s maandag. Ik hoop ook maandag onze persoonsnummers te krijgen want zonder die nummers kun je niet veel. Dat wisten we wel maar toch valt het wat tegen. Nog even een goede grap van Paul gisteren; Wim was even alleen naar het bedrijf en zou terug komen als we zouden gaan eten, een klein uurtje daarna. Voor Paul duurde dit toch wel lang want tijdens het eten zei Wim; Ja, anders stond ik nu in de file van Rijswijk naar huis! Paul zei toen; Oh, daarom bleef u zo lang weg!!!!?? hij begreep het niet helemaal maar wat hebben wij gelachen zeg!!!! Verder kregen we vandaag nog visite van de Fam. Jansen uit Bergschenhoek. Hun zoon Casper zat bij Ben op school in Nederland en waren nu op vakantie in Zweden. Het was harstikke leuk, onze eerste visite! We voelen ons al echt thuis hier en het kan alleen nog maar beter worden.

klompen,tulpen en delfts blauw

Het heeft even geduurd voor het volgende berichtje maar we hebben dan ook niet stil gezeten.Mijn laatste werkdag bij de kaaswinkel was afgelopen zaterdag. Was wel even slikken hoor! Ik heb er bijna vijf jaar gewerkt en ik voelde me al heel snel thuis. Mijn tweede familie kan ik wel zeggen. Vorige week woensdag hebben we afscheid genomen van Nederland in het klein.....in Madurodam.Ben en Paul vonden dit ook heel geslaagd.(zie foto) Toen nog gisteren een super gezellig afscheidsfeestje. De Zweedse vlag hing aan het raam dus de mensen wisten meteen waar het feestje was. Over de hele dag hebben zo'n zestig mensen ons gedag gezegd. Het weer werkte ook fantastisch mee en we konden heerlijk buiten zitten. We zijn onwijs in de watten gelegd en wat een mooie en oerhollandse kado's werden er meegebracht. Veel werk is er van gemaakt. Verschillende lekkere paketten uit alle streken van Nederland, lekkere badzeepjes, fotoboeken met herinneringen en foto's, snoep, drop en chocolade. Kaas en klompen, tulpen en delfts blauw.Kortom, te veel om op te noemen. Nogmaals via deze weg iedereen ontzettend bedankt dat jullie er waren en voor de mooie kado's! Dit is een dag geweest waar we graag op terug kijken ondanks het ook afscheid nemen was. Vandaag hebben we de kamer volgezet met dozen van zolder, dus hadden we het besef nog niet dan is die er nu wel hoor! Wat een spullen heeft een mens dan toch weer.De vermoeiheid begint er ook in te hakken en ik zelf heb zoiets laat het nu maar gebeuren na zolang wachten. Dit zal waarschijnlijk het laatste berichtje voorlopig zijn, want ik heb geen idee hoelang het duurt voordat we weer verbinding kunnen maken met Nederland. De reacties op het blog zijn allemaal heel positief en ik vind het ook ontzettend leuk om te doen.

Afgesloten

Ook ik zal mijn aanvulling op het blog doen. (Wim)
Wat een roerige afgelopen twee weken waren het. Vorige week donderdag hadden mijn collega's een gezellige avond voor mijn georganiseerd. Ik kon met een collega meerijden. We reden naar IKEA, daarmee vermoedde ik dat wij daar gingen eten, maar nadat we door de parkeergarage hadden gereden verlieten we IKEA weer. We hebben er hard om gelachen! Daarna gingen we door naar Delft en heb ik een onvergetelijke avond gehad bij de mexicaan. Supergezellig was het, daar zal ik nog wel eens met weemoed aan terugdenken. Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag bij BMW, dat gaf veel emoties, alsof mijn emoties in een achtbaan zaten. 'S morgens heb ik op zweeds gebak getrakteerd, daarna volgde een ABC gedicht. Wat uiteraard op het Zweden was toegespitst, ik wist niet dat mijn collega zo goed zweeds kon spreken. Het bleek dat ze daar lang op gestudeerd had. Daarna had mijn naaste collega een presentatie voor mij geregeld, daar moest ik mijn collega's een spoedcursus zweeds geven, voor als ze mij moesten bellen. Ontzettend leuk bedacht! Heel veel lovende woorden van mijn collega's volgden en niet te vergeten een grote hoeveelheid kado's.
Ook uit de dealerorganisatie bleven mails binnenkomen. Wat mij erg verwonderde was dat ik er nu pas achterkwam dat mijn trainingen zo ontzettend gewaardeerd werden, heel raar, als je weg gaat. Na het velen handenschudden en gedagzeggen was daar dan de tijd om het pand te verlaten. Dat doet toch wel veel met je na 9 jaren en 9 dagen voor BMW Nederland gewerkt te hebben. Ik voel me nu een beetje leeg.
Collega's ontzettend bedankt voor alle kado's en aandacht!!

balanceren

Na een vermoeiend weekend van werken, kind in Zeeland droppen voor een logeerpartij bij zijn beste vriend en op visite bij vrienden(super gezellig !) doe ik vandaag even niks. Buiten het stofzuigen, de was doen en de w.c schrobben dan, doe ik het rustig aan. Nu kan ik dat nog doen maar over een kleine maand is dat voorlopig allemaal voorbij. Dan moet ik een balans vinden tussen het helpen in het bedrijf ( overall aan), het huis bijhouden, de boodschappen (niet vergeten mijn overall weer uit te trekken!) en het belangrijkste wel; De jongens opvangen en begeleiden in hun nieuwe wereldje. Daar aan denkend krijg ik spontaan zin in mijn bed te kruipen en de dekens ver over me heen te gooien! Nu gaan we er samen tegenaan en krijgen dus hetzelfde voor onze kiezen, wel zo prettig.

kriebels

Wanneer gaan jullie nou? Nu kan ik zeggen; over 3 weken! En niet meer oh, pas in augustus.Ik schiet af en toe in de stress positie maar dat mag de pret niet drukken. Het vooruitzicht naar Zweden voelt goed. Wat is het nu precies vragen de mensen dan en en krijg ik een haast dromerig gevoel en denk terug aan vorig jaar om deze tijd. Mijn eerste indruk van van het land kreeg ik toen we de boot afreden in Göteburg van de lange overtocht van Duitsland naar Zweden. Dat was op zich al een mooie ervaring. We genoten enorm en lieten ons schandelijk gaan bij het Zweedse buffet. Verder in Zweden raakte ik niet uitgekeken op de welbekende huizen en de natuur en vooral de rust die je overviel. Hartje zomer, maar we konden doorrijden of de weg voor ons alleen was. Nu was dit natuurlijk het vakantiegevoel wat straks ver te zoeken zal zijn, maar het land is niet veranderd en ik heb al zin in een"echte" herfst en een "echte" winter. De vele indrukken zullen verpletterd zijn. En soms voelen als te veel, maar zolang we in ons achterhoofd hebben wat onze motivatie is, zal het ons wel lukken.

Afscheid nemen

Afgelopen zaterdag heb ik na het werk afscheid moeten nemen van mijn collega Bep. Een hele lieve vrouw waarmee ik altijd met veel plezier heb samen gewerkt. Altijd in iedereen geïntresseerd en een luisterend oor. Vaak kwam er een kaartje met mijn verjaardag. Of ze spaarde mee voor knikkers uit de supermarkt voor de jongens, kortom, altijd wel iets. Bedankt Bep.Ook nu als afscheidskadootje gaf ze me een klein boekje met spreuken over HOOP. Ik hield het nog droog met gedag zeggen totdat ik thuiskwam en besefte dat dit nog maar het begin is van het afscheid nemen van alle mensen die we hebben leren kennen de afgelopen jaren.Verschillende collega's gaven al te kennen dat ze ook komen op ons afscheidsfeestje en dat doet je toch goed.... Ik ga mijn wimpers nog maar eens verven dan kan ik tenminste ongestoord janken zonder dat ik er uitzie als een junkie, haha.

Voorstellen

Laat ik ons even voorstellen: Mijn naam is Antoinette, (37 jaar), getrouwd met Wim (42 jaar )en moeder van onze twee jongens; Ben (12) jaar en Paul (6 )jaar. Wij gaan door het leven als de fam. Kooijman en staan op het punt om te emigreren naar Zweden. Wim werkt momenteel voor BMW Nederland als technisch trainer en ikzelf werk part-time in een kaas-delicatessenwinkel met veel plezier.Wij denken er al een paar jaar over om weg te gaan uit Nederland, maar tot iets concreets kwam het niet, totdat wij vorig jaar op vakantie gingen naar Zweden. We waren meteen verkocht en wilde zo veel mogelijk weten over dit oh zo mooie land. Eenmaal thuis gekomen hebben we gelijk iemand gezocht die ons de taal wilde leren. Vrij snel hadden we een Zweedse vrouw gevonden die ons les wilde geven en nu kunnen we ons aardig redden. Nu nog de praktijk, slik.....Het is een vrij lang verhaal over hoe we uiteindelijk toch iets gevonden hebben, maar het komt er op neer dat wij ons eigen bedrijf gaan beginnen.Een autowerkplaats voor reparaties , servicesbeurten, uitlaten, banden etc. Nu heb ik geen kaas(!) gegeten van de autotechniek maar ik heb er alle vertrouwen in.

Aftellen

Nog minder dan een maand en dan gaat het roer om naar Zweden!

We zien hier al vanaf het begin van dit jaar naar uit, maar nu komt het echt dichtbij...Vandaag weer een paar dozen ingepakt en gelijk in gedachten, waar onze spullen een plekje zullen krijgen in het nieuwe huis. In een huis waar ik zelf nog niet geweest ben, heb het nog niet "geproefd" en "opgesnoven" maar het staat in Zweden dus moet het helemaal goed komen. Als je de foto's ziet begrijp je het wel. Morgen naar het gemeentehuis met de jongens voor mijn paspoort waar zij ook in moeten komen te staan, ÉÉN van de vele dingen waar je aan moet denken bij een emigratie.

Ook komt er nog een feestje voordat we gaan, "afscheid" nemen van onze lieve collega's, vrienden, buurtjes en familie. Laten we hopen dat het weer ook gezellig meedoet met veel zon!