héhé eindelijk, door Wim

Hé hé eindelijk van, eindelijk weer eens een blog. Want wat gaat de tijd snel. En eindelijk weer eens een weekje vakantie. Na vele beloftes moet het er toch maar weer eens van komen. Het feit is, dat ons leven zo gewoon wordt. En dan denk ik wel eens, wat heb ik te vertellen? Maar er zijn wel weer een verhalen opgeborreld. Als eerste ik had een afspraak geplant staan om de Mustang te laten spuiten. Héhé eindelijk. De afspraak stond drie weken voor onze vakantie geplant. En de prijs was rond. De spuiter zou mij nog bellen of langskomen. Ik was al bij hem geweest met de Mustang. Tot mijn verrassing hoorde ik daarna niets meer. Ik werd toch een beetje ongerust. Ik belde hem en hoorde dat hij ziek was, kan gebeuren, weekje vertraging dus. Daarna hoorde ik weer niets, telefonisch was hij niet te bereiken. Een kennis is toen bij hem langs gegaan en trof hem daar aan. Tot zijn grote verbazing vertelde de spuiter dat hij de Mustang niet zou gaan spuiten, want hij ging morgen op vakantie. Voor de mensen die me kennen, die weten hoe ik gereageerd heb. Dat de ekonomi nog draait in Zweden is regelmatig zeer verbazingwekkend. Uiteindelijk op de valreep een andere spuiter gevonden. Na heel hard werken aan de Mustang (deze blog staat wel een beetje in het teken van de Mustang hoor, ook als dank aan al mijn NL Mustangkennissen). Zelfs zondagavond tot half tien
s 'avonds doorgewerkt, om maandag met de Mustang op vakantie te kunnen. Maar daar hadden we al zes jaar van gedroomd, nu zou en moest het gebeuren. We hadden een stuga gehuurd op öland (klein Zweeds eiland). Het zou 360km rijden worden voor onze oude Mustang. Zou het lukken? Aangezien we een beetje avontuur niet schuwen, gingen we maandag uiterst goed gemutst op pad. Wat was het geweldig om in een 42 jaar oude auto door het mooie landschap te cruisen. Onze droom ging weer eens in vervulling. We genoten enorm. Zonder problemen kwamen we bij "onze" stuga aan. Prachtig weer op een schitterend eiland en een stuga die helemaal in de smaak viel.
Nee niet die gele stuga, die rode! We hebben elke dag een deel van het eiland aangedaan en de Mustang had het ook erg naar zijn zin.

De jongens hebben ook nog wat andere vervoersmiddelen geprobeerd. Voor het eerst in hun leven, karten. De prijs was de helft van in NL en ze hadden allebei hun baan voor zich alleen. Hoe mooi kan het zijn als het de eerste keer is met kartrijden. Ze genoten erg en het ging dan ook al harder. Helaas ging de Mustang op de terugrit al zachter en daalde de benzinemeter al harder. De acceleratiepomp van de carburateur was lek en er liep benzine over het motorblok. Snel nog even vloeibaar pakking gehaald, de pomp gedemonteerd en afgekit. Er was wel wat te verwachten natuurlijk. Ik heb namelijk nog niets aan de motor gedaan. En deze stond nagenoeg al zes jaar stil. En nu moest er gewerkt worden. De motor liep niet zo mooi stationair meer, maar hij kon weer verder.

In het laatste weekend heben we onze eerste Mustangtreffen aangedaan, het was leuk maar niet te vergelijken met de NL treffens. Er was niets voor onze kinderen georganiseerd! En het was nog wel HET treffen voor het 45 jarig bestaan voor de mustang. De Zweden hebben toch iets andere begrippen dan wij v.w.b. gezelligheid, ze zijn erg ingetogen. De houten molentjes op de foto's zijn kenmerkend voor het eiland en zijn graanmolentjes.

Je vind ze overal,

zelfs bij mensen in de tuin. Nu zijn de tuinen wel wat groter dan in NL. Op de terugreis was het ruim 30 graden warm en kreeg ook de Mustang last van de warmte. Uiteindelijk zijn we met een max. snelheid van 70 km per uur teruggereden en daarmee bracht onze oude Mustang ons weer veilig thuis. Na 1100 prachtige kilometers. Wat een fantastische week was dat. Met het bedrijf gaat het goed.

We zijn eigenlijk op zoek naar een ruimere werkplaats, maar er is nog niet zoveel financiele speelruimte. Maar we hebben geen haast. Het fijne is wel dat er nu ook privé wat meer lucht begint te komen. Ook in de afgelopen maanden heb ik het erg druk gehad. Er is veel visite uit NL langsgeweest, zelfs een oudcursist van BMW stond onverwachts op de stoep. Geweldig leuk en de kerst is al weer volgeboekt. Gisteren heb ik een nieuw dak, bitumen, op de garage gebrand. En aangezien onze privé garage 16 meter lang is ben ik daar even mee bezig geweest. Het is niks dat alles zo groot is, maar dat heeft ook zijn nadelen met het onderhoud. Maar goed, het moet weer 15 jaar dicht zijn. Daarmee was er meteen een goede aanleiding om weer aan ons gastenverblijf te werken en de elektra aan te pakken in de privé garage. Gestaag gaan we door. Een leuke anekdote om af te sluiten.

Vorige week had ik een klant in de garage die zijn auto had afgesleept naar mij toe. De klacht was dat het rechtervoorwiel aanliep en scheef stond. Dit geeft ook een beetje aan hoe slecht het Zweedse wagenpark is. Wat overigens het gemiddeld oudste europese wagenpark is. Het bleek dat de rechter wieldraagarm volledig was afgescheurd door roestaantasting. Ik had de auto op de brug en de klant was erbij. Oh zei hij, dat heb ik al eens eerder meegemaakt, toen belandde ik in de greppel, omdat het wiel er kompleet afbrak. Nu was het gebeurd met inparkeren. Hij was niet echt onder de indruk. Toen zag ik dat ook de linker wieldraagarm al verbogen was. Ik vond ook dat wiel al zo raar staan. Daarop vroeg ik hem of ik deze ook mee moest nemen in de reparatie. Eerst vroeg hij wat het kostte, 200 euro kompleet was mijn antwoord. Daarop zei hij, laat maar zitten het is de auto van mijn vrouw! Dit is nou een typisch Zweeds antwoord, waar ik al niet meer van opkijk.

Heel veel groetjes uit Zweden, Wim

Wat een winter, door Wim

Deze winter, die nu een beetje milder aan het worden is, is wel streng geweest.Voor ons dan. We zitten al anderhalve maand in de strenge vorst. Wel tot -15 celcius s' nachts en continue 20 tot 30 cm sneeuw. En dan wordt je op een ochtend wakker en dan ziet je tuin er zo uit. Schitterend natuurlijk. Maar niet als je verwarming, we hebben er twee. Het allebei niet doen. Het noodlot trof ons wederom. Eerst ging onze hoofdverwarming in storing. Werkte nog wel, maar alleen op electriciteit. En het ventilatiesysteem, wat ik niet kon stoppen vanwege condensvorming in de kanalen, gooide onze schaarse warmte (23 graden), via de schoorsteen naar buiten. Ik zag de mussen in hun badpak, bij -10 rond onze schoorsteen zitten. We waren grootverbruik in de kaarsen. Onze tweede luchtwarmtepomp, daar liep tegelijkertijd de compressor van in de soep. Nu is dat allemaal nog niet zo erg als het snel weer wordt opgelost. Aangezien ik de hoofdverwarming zelf geinstalleerd heb, had de verwarmingsmonteur niet zo'n haast (daar verdenk ik hem tenminste van). Nou zijn de Zweden meestal niet zo heel snel. Na elk telefoontje werd me beloofd dat ze zouden komen. Na vier weken en 800 kW per week verder, was ik het zo zat dat ik rechtstreeks de importeur gebeld heb en me gal heb gespuwd over het bewuste bedrijf. Meestal nemen de Zweden een afwachtende houding aan. Maar voor deze Zwedelander had het lang genoeg geduurd. De dag erna draaide onze hoofdverwarming weer als een zonnetje. Over onze tweede luchtverwarming wil ik het niet hebben, die staat namelijk ook al vijf weken stil. Helaas zijn de leidingen buiten dichtgevroren volgens de monteur. Het zal mij benieuwen wanneer hij gaat komen met onze nieuwe compressor, het is nu namelijk al drie dagen boven nul! Maar ook ik verzweeds vanzelf, anders wordt ik gek.

En dan natuurlijk alle ellende die we in deze korte periode te verwerken kregen met de berichten uit Nederland. Eerst Karel overleden en een week daarna nog een ex collega uit Rijswijk (29 jaar). Het is werkelijk niet te bevatten. De energie is er wel een beetje uit moet ik zeggen. Ondanks dat, gebeurd er gelukkig dan toch weer iets waar we enorm veel kracht uit putten. Vandaag bijvoorbeeld kreeg ik van een gewaarde collega uit Rijswijk een autoblad met een ontzettend leuke brief toegestuurd (Gerrit bedankt!).

Wat gaaf was dat zeg. Enorme steun om door te gaan met het blog.

Hierbij willen we nogmaals iedereen bedanken die ons een hart onder de riem steken, in wat voor vorm ook. Ik denk dat veel mensen er geen weet van hebben hoeveel impact het binnen ons gezin teweeg kan brengen (positief natuurlijk).

En met de Mustang gaat het nog steeds, welliswaar langzaam, maar opbouwend. Hij hoopt zelfs dit voorjaar zijn oorspronkelijke kleur te krijgen. Hij is al goedgekeurd voor de Zweedse wegdeelneming. En dan te bedenken dat het niet veel had gescheeld of we hadden hem verkocht. Financieel zaten we er zo doorheen (vorig jaar). Antoinette heeft me ervan weerhouden (jazeker), wat ben ik daar nu blij om. Want het had me heel veel pijn gedaan. Maarja een kat in het nauw maakt rare sprongen zullen we maar zeggen.

Financieel is het nog steeds een lastige periode, maar spoedig , eind maart mogen we weer op de zomerbanden. En dan zal de drukte weer losbarsten.

Ja en van die Zweedse winter moesten we natuurlijk ook wel even genieten.

We hebben geschaatst op natuurijs, eerst vroegen we ons af of het ijs wel dik genoeg zou zijn. Het meer is zo enorm groot. Toen hoorde we dat het ijs 80cm dik was. Nou toen durfde we wel. Er is zelfs weer een winterweg, over het ijs naar een eiland in het meer geweest. Het is allemaal iets ruimtelijker dan het Noord Hollands kanaal.

Een grote sneeuwploeg had banen over het meer getrokken, kilometers lang. Fantastisch en voor de kinderen was er een ijshockey baan gemaakt. Op de foto hiernaast zie je Ben die zijn broer Paul rondduwt op een slee, die vastzat aan een paal in het ijs. Succes verzekerd. Het ging af en toe zo hard dat ze er door de middelpunt- vliedende kracht afgeslingerd werden. En als het dan echt mis, waar dan ook op het ijs, was er altijd onze brandweer nog die met een hovercraft te hulp schoot. Wat een service hé.

We werden een week terug uitgenodigd door Zweedse kennissen om mee te gaan skieen. Maar dat was nog te kostbaar voor ons. We hebben ons wel voorgenomen er volgend jaar voor te gaan. We zorgen dan dat we allemaal skies en spullen hebben. Deze kunnen we heel goedkoop via de Zweedse marktplaats kopen. Dan hoeven we niet alles te huren zoals nu.

Dat is erg kostbaar met zijn vieren. Volgend jaar zijn we er klaar voor!

Kaarsje branden

Nu was ik het (Antoinette) die het blog zou maken met de laatste nieuwtjes over de beleven issen van ons leventje in Zweden. Ik schrijf "zou", omdat ik iets anders ga schrijven namelijk het verlies van een dierbare vriend. Karel Kutin. Waar begin ik? We kunnen het nog nauwelijks bevatten vanaf het moment dat Wim dinsdagmiddag het telefoontje kreeg dat Karel totaal onverwachts was overleden. Maandag was Karel vanuit het werk (BMW NL) niet helemaal lekker geworden en heel benauwd. Hij kwam in het ziekenhuis terecht nadat hij zelf 112 had gebeld. Dinsdagochtend ging alles redelijk goed maar de artsen wilde graag nog verder onderzoeken doen en diezelfde middag ging het mis. Na een poging van reanimeren kwam hij te overlijden. Vorig jaar hadden we de eerste klap te verwerken gehad nadat zijn vrouw Ineke ook totaal onverwachts overleed. En nu bijna een jaar terug was Karel veel in me gedachten omdat de eerste jaren de wond steeds weer een beetje opengaat rond de datum van overlijden. Ik weet dit beter als geen ander toen ik zelf mijn moeder verloor 23 jaar geleden. We hoorde dat hij terug zou gaan naar Oosterijk waar hij altijd met zijn vrouw heen ging op vakantie en deze keer samen met zijn zoon. Helaas mocht het niet meer zo zijn... Karel was voor mij persoonlijk een hele lieve man die af en toe me deed denken aan Pietje Bel. Had een ontzettende goede humor en was altijd heel geintresseerd in mij en onze jongens. Hij belde met regelmaat en was heel begaan met ons. Hij wilde ook ons nog bezoeken hier in Zweden en ik had graag alles willen laten zien zodat hij vaker zou willen komen. Karel, ik ga je ontzettend missen. Bedankt voor je vriendschap. Dinsdag is de begrafenis en we zullen er niet zijn maar op deze dag en de 22e brand ik een kaars voor Karel en Ineke. Twee mensen die we nog heel lang in ons hart zullen sluiten.

Terug uit het buitenland

Eindelijk weer een blog. Op veler verzoek ga ik (Wim) weer een poging wagen. De redenen waarom we zolang op ons hebben laten wachten zijn verschillend. Ten eerste hebben we een hele moeilijke tijd doorstaan. Zowel financieel als emotioneel was het een zeer moeilijke tijd.
En dan ontbreekt eigenlijk alle energie en zin om dat met anderen te delen.
Emotioneel omdat we toch regelmatig onze familie en vrienden misten. De jongens niet zo zeer. Zij hebben ongelovelijk snel hun draai gevonden en zouden het verschrikkelijk vinden om weer terug te moeten verhuizen.
Wij misten vooral het even op visite gaan en het lachen met familie en vrienden. Nu gaat dat weer beter en zijn we zelfs voor de jaarwisseling uitgenodigd bij de buren om koffie te komen drinken. En dat is voor ons een nieuwe mijlpaal, omdat de Zweden erg terughoudend zijn in het uitnodigen. Maar het was enorm gezellig, we voelden ons trots omdat er weer een drempel overwonnen was.
De taal gaat met sprongen vooruit, zeker voor Antoinette. Wat de contacten natuurlijk ten goede komt en niet te vergeten het zelfvertrouwen. Financieel hebben we op bankroet gestaan en dan merk je pas hoe hard het leven eigenlijk is. Met ons privegeld hebben we het bedrijf weer vlot moeten trekken. Dat was een bittere pil. De reden hiervan was een verkeerde inschatting van de toeloop van klanten, toch wat te optimistisch. En een teveel aan investeringen, die overigens wel nodig waren.
Het blijkt achteraf dus dat je enorm veel eigen geld mee moet nemen om de eerste perioden, in ieder geval het eerste jaar door te kunnen komen en te kunnen investeren. Gelukkig is het allemaal naar tevredenheid afgelopen.
De andere reden dat we weinig meer aan ons blog deden, was dat we helemaal geen respons meer kregen van onze lezers. Waardoor we ons begonnen af te vragen voor wie we het nog deden.
Na ons bezoek aan het buitenland (grapje, NL dus), bleek dat er toch erg veel mensen ons blog regelmatig bekeken. Wat een hectisch bezoek was dat zeg, aan ons moederlandje. Vooral willen we iedereen ontzettend bedanken voor de gastvrijheid, dat heeft ons erg goed gedaan. En ook wil ik hierbij aangeven dat we niet iedereen hebben kunnen bezoeken omdat de tijd daarvoor niet toereikend was.
Wat heeft zweden met ons gedaan, vroegen we ons af toen we in mijn vaders auto, na 1,5 jaar weer de NL weg opgingen. De eerste kruising (in de achterhoek!) schrokken we ons kapot, omdat we vermoeden dat een aankomende automobilist niet zou remmen. Maar op de volgende kruising deed zich hetzelfde voor. Ik zei nog tegen Antoinette, "we rijden toch op een voorrangsweg?" En dat deden we dus!, zo rijden ze dus in NL. Vreemd dat we zo snel ontwent waren. En dan heb ik het nog niet over de randstad waar we later in de week waren. Gelukkig nog lekker een paar uurtjes in de file gestaan. Toen wisten we het weer. Wat een gekkenhuis op de weg.
We hebben wel enorm genoten van ons bezoek. Gelukkig lag er sneeuw en vroor het hard. Daardoor was de gewenning niet zo groot. Maar wat was het koud zeg. Ondanks dat het in Zweden vaak harder vriest, was het in NL veel kouder, de gevoelstemperatuur dan. De luchtvochtigheid is al weken rond de 35 %, waardoor het anders aanvoelt denk ik. We waren wel weer blij om weer in Zweden van het vliegveld naar huis te rijden. Wat een rust en ruimte. Soms moet je gewoon even reflekteren om te weten waar we het allemaal voor doen. We gingen de eerste week van januari, omdat dat de slechtste week van het jaar is voor de ondernemers in Zweden. Met deze gedachte en de ervaring van vorig jaar, toen we in januari bijna niets te doen hadden, keerden we terug. We verwachtte weer een zeer vervelende maand tegemoet te gaan. Maandag na aankomst bleek niets minder waar. Het liep storm. Veel mensen waren aan de vaste deur geweest en er stonden al vijf auto's op me te wachten. Er waren twee klanten die me weer welkom kwamen heten! Die waren bang dat we niet meer terug zouden komen denk ik. Sindsdien is het niet meer rustig geweest en onze planning loopt al verder uit. Helemaal buiten verwachting en nog dagelijks nieuwe gezichten in de werkplaats. Zelfs al weer op zaterdag gewerkt. De loop begint er goed in te komen. Afgelopen boekjaar hebben we ondanks alle problemen toch met winst afgesloten, wat een enorme voldoening voor ons was. We hadden dit totaal niet verwacht. Onze boekhoudster had ons boekjaar vergeleken met de gemiddelde autobedrijven en de 25% beste autobedrijven. Hier kwamen wij erg goed uit. En dat in een jaar waar ook in Zweden de financiele crisis goed te merken is. Afgelopen jaar 92000 ontslagen en het gaat hier alleen maar door. We zijn nu dus erg positief gestemd. We hebben een hele fijne kerst mogen meemaken, waar het op kerstavond begon te sneeuwen! En weer twee zakken met kado's van de buren. Het kon niet meer stuk. We waren uitgenodigd door onze onderdelen leverancier voor een traditioneel Zweeds kerstdiner. Ben paste op en wij gingen in een wit winterlandschap uit eten in Örebro. Wat een fantastische ervaring was dat. Erg gezellig met mijn vrouwtje. Inmiddels zitten we bijna alweer op de eerste helft van het tweede boekjaar en hebben we er veel meer vertrouwen in. De winter is hier bezig met zijn laatste eindsprint, wel heftig nog. Maar iedereen hier ziet al naar de lente uit. Hopelijk krijgt de Mustang dit voorjaar eindelijk zijn kleurlak. En gaan we eind juni naar Öland (kleinste Zweedse eiland in de Botnische Golf), om het 45 jarig bestaan van de Mustang daar te vieren, met de Zweedse Mustangclub. We zien al naar de zomer uit!