héhé eindelijk, door Wim

Hé hé eindelijk van, eindelijk weer eens een blog. Want wat gaat de tijd snel. En eindelijk weer eens een weekje vakantie. Na vele beloftes moet het er toch maar weer eens van komen. Het feit is, dat ons leven zo gewoon wordt. En dan denk ik wel eens, wat heb ik te vertellen? Maar er zijn wel weer een verhalen opgeborreld. Als eerste ik had een afspraak geplant staan om de Mustang te laten spuiten. Héhé eindelijk. De afspraak stond drie weken voor onze vakantie geplant. En de prijs was rond. De spuiter zou mij nog bellen of langskomen. Ik was al bij hem geweest met de Mustang. Tot mijn verrassing hoorde ik daarna niets meer. Ik werd toch een beetje ongerust. Ik belde hem en hoorde dat hij ziek was, kan gebeuren, weekje vertraging dus. Daarna hoorde ik weer niets, telefonisch was hij niet te bereiken. Een kennis is toen bij hem langs gegaan en trof hem daar aan. Tot zijn grote verbazing vertelde de spuiter dat hij de Mustang niet zou gaan spuiten, want hij ging morgen op vakantie. Voor de mensen die me kennen, die weten hoe ik gereageerd heb. Dat de ekonomi nog draait in Zweden is regelmatig zeer verbazingwekkend. Uiteindelijk op de valreep een andere spuiter gevonden. Na heel hard werken aan de Mustang (deze blog staat wel een beetje in het teken van de Mustang hoor, ook als dank aan al mijn NL Mustangkennissen). Zelfs zondagavond tot half tien
s 'avonds doorgewerkt, om maandag met de Mustang op vakantie te kunnen. Maar daar hadden we al zes jaar van gedroomd, nu zou en moest het gebeuren. We hadden een stuga gehuurd op öland (klein Zweeds eiland). Het zou 360km rijden worden voor onze oude Mustang. Zou het lukken? Aangezien we een beetje avontuur niet schuwen, gingen we maandag uiterst goed gemutst op pad. Wat was het geweldig om in een 42 jaar oude auto door het mooie landschap te cruisen. Onze droom ging weer eens in vervulling. We genoten enorm. Zonder problemen kwamen we bij "onze" stuga aan. Prachtig weer op een schitterend eiland en een stuga die helemaal in de smaak viel.
Nee niet die gele stuga, die rode! We hebben elke dag een deel van het eiland aangedaan en de Mustang had het ook erg naar zijn zin.

De jongens hebben ook nog wat andere vervoersmiddelen geprobeerd. Voor het eerst in hun leven, karten. De prijs was de helft van in NL en ze hadden allebei hun baan voor zich alleen. Hoe mooi kan het zijn als het de eerste keer is met kartrijden. Ze genoten erg en het ging dan ook al harder. Helaas ging de Mustang op de terugrit al zachter en daalde de benzinemeter al harder. De acceleratiepomp van de carburateur was lek en er liep benzine over het motorblok. Snel nog even vloeibaar pakking gehaald, de pomp gedemonteerd en afgekit. Er was wel wat te verwachten natuurlijk. Ik heb namelijk nog niets aan de motor gedaan. En deze stond nagenoeg al zes jaar stil. En nu moest er gewerkt worden. De motor liep niet zo mooi stationair meer, maar hij kon weer verder.

In het laatste weekend heben we onze eerste Mustangtreffen aangedaan, het was leuk maar niet te vergelijken met de NL treffens. Er was niets voor onze kinderen georganiseerd! En het was nog wel HET treffen voor het 45 jarig bestaan voor de mustang. De Zweden hebben toch iets andere begrippen dan wij v.w.b. gezelligheid, ze zijn erg ingetogen. De houten molentjes op de foto's zijn kenmerkend voor het eiland en zijn graanmolentjes.

Je vind ze overal,

zelfs bij mensen in de tuin. Nu zijn de tuinen wel wat groter dan in NL. Op de terugreis was het ruim 30 graden warm en kreeg ook de Mustang last van de warmte. Uiteindelijk zijn we met een max. snelheid van 70 km per uur teruggereden en daarmee bracht onze oude Mustang ons weer veilig thuis. Na 1100 prachtige kilometers. Wat een fantastische week was dat. Met het bedrijf gaat het goed.

We zijn eigenlijk op zoek naar een ruimere werkplaats, maar er is nog niet zoveel financiele speelruimte. Maar we hebben geen haast. Het fijne is wel dat er nu ook privé wat meer lucht begint te komen. Ook in de afgelopen maanden heb ik het erg druk gehad. Er is veel visite uit NL langsgeweest, zelfs een oudcursist van BMW stond onverwachts op de stoep. Geweldig leuk en de kerst is al weer volgeboekt. Gisteren heb ik een nieuw dak, bitumen, op de garage gebrand. En aangezien onze privé garage 16 meter lang is ben ik daar even mee bezig geweest. Het is niks dat alles zo groot is, maar dat heeft ook zijn nadelen met het onderhoud. Maar goed, het moet weer 15 jaar dicht zijn. Daarmee was er meteen een goede aanleiding om weer aan ons gastenverblijf te werken en de elektra aan te pakken in de privé garage. Gestaag gaan we door. Een leuke anekdote om af te sluiten.

Vorige week had ik een klant in de garage die zijn auto had afgesleept naar mij toe. De klacht was dat het rechtervoorwiel aanliep en scheef stond. Dit geeft ook een beetje aan hoe slecht het Zweedse wagenpark is. Wat overigens het gemiddeld oudste europese wagenpark is. Het bleek dat de rechter wieldraagarm volledig was afgescheurd door roestaantasting. Ik had de auto op de brug en de klant was erbij. Oh zei hij, dat heb ik al eens eerder meegemaakt, toen belandde ik in de greppel, omdat het wiel er kompleet afbrak. Nu was het gebeurd met inparkeren. Hij was niet echt onder de indruk. Toen zag ik dat ook de linker wieldraagarm al verbogen was. Ik vond ook dat wiel al zo raar staan. Daarop vroeg ik hem of ik deze ook mee moest nemen in de reparatie. Eerst vroeg hij wat het kostte, 200 euro kompleet was mijn antwoord. Daarop zei hij, laat maar zitten het is de auto van mijn vrouw! Dit is nou een typisch Zweeds antwoord, waar ik al niet meer van opkijk.

Heel veel groetjes uit Zweden, Wim