Tot onze grote verrassing werden we in Rättvik

gespot door een journalist van een oldtimer

tijdschrift. Zelf had hij 25 mustangs gehad in het verleden en hij was zeer aangenaam verrast door onze mustang. Hij vroeg ons of hij en fotoreportage mocht maken voor in het tijdschrift. Aangezien dit een van de grootste tijdschriften op amerikanen gebied is konden wij onze oren niet geloven. We weten dat onze mustang een bijzondere is vanwege al zijn bijzondere opties en de originaliteit, maar dit hadden we niet durven dromen. Antoinette maakte terstond een vreugde dansje. Twee avonden later werden we verzocht naar een oude houtbewerkingsfabriek te rijden in Rättvik, alwaar de fotoreportage gemaakt zou worden. Ik denk dat er al gauw een honderd foto's gemaakt zijn. Wat voelden we ons vereerd en trots na zeven jaar restauratie.

De teruggerestaureerde details werden ook aandachtig gefotograveerd.

De journalist gaf aan dat dit waarschijnlijk de enige mustang ter wereld zou kunnen zijn in deze uitvoering. Moet ik toch nog eens verder onderzoek doen. Aangezien Ben en Antoinette er ook bij waren kon er nog een mooie foto van Ben gemaakt worden die even een kandelaar staat te draaien terwijl hij stond te wachten. Mischien dat er iemand zich nu afvraagt waar Paul dan is. Nou die was er in het begin wel bij, totdat onze zweedse vriend vroeg of Paul mee ging naar de camping (waar zij een huisje hadden). Dat wilde hij wel want dan mocht hij in de Mercury uit 1957 de camping op rijden. Echt waar, 9 jaar en dan al achter het stuur van een grote Mercury even de camping op sturen, stationair rollend hoor, maar toch. Deze kans kon hij niet laten schieten. Hoe kan het toch dat hij zo van oude auto's houdt? Snap er niets van.

Een andere leuke ervaring die we dit jaar hebben mee mogen maken was een echte zweedse veiling. Dat gebeurd hier met grote regelmaat. Als er iemand overlijdt en er is veel over om te erven, doen de erfgenamen een veiling. Er wordt dan een veilingbedrijf aangesteld die alles in rekordtempo openbaar verkoopt. Deze keer werd ik getipt door een klant. Het bleek te gaan om een soort van landgoed, waarvan de eigenaren, man en vrouw hun hele leven verwoed aan het verzamelen waren geweest. Van auto's, motoren tot wapens en porselein. Alles zou in drie dagen verkocht worden. We zijn alleen op de auto en motorendag wezen kijken. De beste man bleek 60 jaar terug vele auto's en motoren te hebben gekocht om ze vervolgens in zijn schuur (80x15m) weg te zetten en er niet meer naar om te kijken. We wisten niet wat we zagen. Dik onder het stof maar helemaal kompleet met de aankooppapieren en de reservesleutels erbij. Origineler kom je ze niet tegen. Helaas had het stilstaan ze niet goed gedaan. De verwachting was dat er een 1000 mensen op af zouden komen.

Uiteindelijk waren dit er ruim 4000.

Het meest verbazingwekende was dat er overal

ook bergen met onderdelen lagen. Een stapel met bijvoorbeeld 50 sturen of een ruimte vol met motorblokken. Overal liepen er mensen omheen en er werd niets gestolen! Iedereen, voor wat wij konden bekijken ging er met een zeker respekt mee om. In Nederland zou er aan het eind van de dag niet veel meer over zijn om te veilen, bedachten wij. Een leuke anekdote in dit geval was dat er een erg mooie cadillac uit 1948 stond. Helemaal compleet met de picknic mand nog achterop. Deze auto werd verkocht toen de meeste mensen al vermoeid waren vertrokken. De auto stond ook nog in de schuur, terwijl de veilingmeester met een speaker rondliep. En een groot deel van de mensen, die buiten de schuur stonden omdat ze er niet meer in pasten, niet wisten wat er geveild werd. Een duitser deed het hoogste bod, meer voor de lol, van 15000 euro. Hij schrok van zijn aankoop en wilde er eigenlijk weer vanaf. Op eigen houtje verkocht hij de auto terplekke een paar uur later voor 30.000 euro. Uiteindelijk hoorde we op het journaal dat de auto naar Amerika is vertrokken voor over de 100.000 euro! Gaf een beetje aan dat de het veilingbedrijf totaal

niet wist waar ze mee te maken had.

Na een prachtige zomer staat inmiddels

de winter alweer voor de deur. De eerste nachten met vorse temperaturen onder nul hebben we al gehad. In het midden van Zweden zijn de eerste sneeuwstormen alweer geweest met de nodige ongelukken. Het lijkt of de zomer erg kort is geweest omdat de vorige winter ons zo lang in zijn greep hield. Gelukkig hebben we ontzettend veel appels van onze appelboom, we geven ze zelfs weg aan onze klanten, waardoor we de zomer elke dag nog even kunnen proeven.

Eindelijk weer een weekje weg, nogmaals vakantie houden in Dalarna. Nu troffen we het geweldig met het weer. Dezelfde week was er de wereldberoemde Rättwik Classic Car week. Natuurlijk, hoe kun je het zo plannen. Alsof we niet genoeg van auto's kunnen krijgen. Inmiddels een goede zweedse vriend, vertelde ons over Rättvik. Dat moesten we mee maken. Het is altijd week 31, begint op zaterdag en duurt zeven dagen. Zaterdag kwamen wij aan, in en om Rättvik waren overal Amerikanen. Zelfs de parkeerplaats bij de supermarkt stond vol. We waanden ons echt in de jaren 50/60. Veel mensen zelfs in tijdstypische kledij. De sfeer was erg ontspannen, alsof iedereen elkaar kende. Elke avond werd er tot diep in de nacht gecruisd door heel Rättvik. en overal toeschouwers. Het is niet met woorden te omschrijven wat er allemaal gebeurd daar. Maar als je inderdaad van amerikanen houdt en alles erom heen, MOET je naar Rättvik. En dan is het direct een verslaving waar je nooit meer vanaf komt.
Antoinette en Ben vonden het wel mooi na een week. Ook zij hadden erg genoten, maar volgend jaar hoefden zij niet. Kan me er wel wat bij voorstellen. Maar Paul en ik gaan zeker weer heen. Gelukkig zaten we niet in Rättvik met ons huisje. En konden we ons in alle rust terugtrekken en ook van een schitterende

omgeving buiten Rättvik genieten. Tijdens de Classic Carweek kom je de meest uiteenlopende auto's tegen. Van heel origineel en duur tot extreem. Het wonderlijke van het model op de foto is dan ook dat deze in zweden gewoon is goedgekeurd. Ben blij dat het hier allemaal nog kan. Zolang alles veilig gebeurd kunnen de autoliefhebbers zich hier uitleven. We komen hier ook vele cabrio's tegen die de fabrikanten nooit verzonnen kunnen hebben. Volvo's, Saabs en Opels die hun eerdere leven als sedan rondreden. De deuren worden dichtgelast, het dak eraf en dan heb je een cabrio. Die je dan vervolgens gewoon om kan laten keuren. Of Opels met een

V8 (Opel manta).

Een Chevrolet VAN pick up en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens de Classic Carweek worden er elke dag meerdere dingen georganiseerd. Dragrace, Lady's cruise in tijdstypische outfit, Airbrush workshop, markt, drive in bio, waar het geluid via radio Rättvik werd geregeld! en onder andere ook een cruise naar een sloperij. Dat was geweldig. Iedereen die mee wilde moest zich verzamelen op het grote plein in Rättvik. Elf uur zouden we gaan cruisen. Om elf uur werd verzocht te starten. Dan lopen de rillingen over je rug, (tenminste mijn rug), Als er dan een kleine 100 Amerikanen tegelijk worden gestart. Gezamelijk reden we dan naar de sloperij. In een

prachtige omgeving stonden daar vele auto's uit

de jaren 40/50 en 60. Hier merk je aan dat

Zweden zoveel ruimte heeft. Het wordt niet opgeruimd. Het blijft gelukkig gewoon staan. En er worden nog steeds delen van verkocht, ook nu liepen er mensen met onderdelen weg. Wat mij het meeste verbaasde was, dat bij deze auto's, ondanks dat ze dus zolang in weer en wind buiten staan, de hoeken van deuren en kofferdeksels gewoon nog gaaf zijn. wel oppervlakkige roest, maar niet weggerot. Dat is dus het voordeel van de strenge droge winters. Altijd een lage luchtvochtigheid. Wat een vakantie en dan alles te beleven met onze eigen Mustang, die zich deze vakantie voorbeeldig gedroeg. Inmiddels 2500km met de gereviseerde motor. Op de terugweg was het zo warm dat we toch de airco maar even hebben aangezet. Allemachtig prachtig!

Erg lange winter en korte zomer.

Vele mensen heb ik (Wim) beloofd om weer eens wat aan het blog te doen. Nou ik hoop dat jullie veel tijd hebben want nu ga ik van start. Er is namelijk toch wel weer het nodige gebeurd wat het vermelden waard is. We gingen dit jaar van start met een winter die wij en ook de doorgewinterde Zweden niet snel zullen vergeten. Op het plaatje hiernaast zien jullie Antoinette, die even boodschapjes gaat doen. Ja je moet wel goed kijken, ter hoogte van het raampje "zweeft" namelijk een hoofd met muts voorbij. Het geeft een goede indruk hoeveel sneeuw er lag. De treinen hebben hier vier weken stilgestaan. Wat voor Zweden een groot probleem opleverd m.b.t de levering van goederen. We zijn hier heel erg afhankelijk van de import, die veel groter is dan die in NL. De winter werd op een gegeven moment daarom wel beangstigend. Als je dan ook nog s' morgens je voordeur nauwelijks open kan krijgen omdat er een halve meter sneeuw voor ligt, na een nacht.
Het is hier vier maanden 24 uur per

dag onder nul geweest. Op een gegeven moment

wisten we ook niet meer waar we heen moesten met de sneeuw. Gelukkig gaf onze Chevrolet VAN

het niet op en startte zelf bij -30 graden. Voor ik naar mijn werk ging had ik de jongens gevraagd de VAN weer eens uit te graven. Kom ik thuis, tot mijn verbazing was de VAN netjes schoongegraven en begon ik me af te vragen waar al die sneeuw gebleven was. Nou dachten de jongens, er is geen plek meer om de sneeuw te dumpen. Dus hadden ze de steeg achter onze garage maar volgestort. Helaas ook daar was geen doorkomen meer aan. Daar lag nu ook ruim een meter sneeuw. Maar de auto was weer bereikbaar. We moesten wel om deze oplossing lachen, onze steeg liep nu dood, helaas.
Op een gegeven moment werd dagelijks op

het journaal bericht over ingestortte gebouwen.

vanwege het gewicht van de sneeuw. terwijl al werd aangegeven dat verzekeringen dit niet zouden vergoeden. Uiteindelijk hebben we dus twee maal ons dak leeg moeten halen. wat een klus. Gelukkig is ons dak niet zo hoog, maar toch. Na de eerste keer wist ik zo gauw niet hoe ik van het dak af moest komen. Dan maar in de sneeuw springen. stond ik tot mijn oksels in de sneeuw! Antoinette kwam niet meer bij. Gelukkig begon de sneeuw in maart erg langzaam te smelten. Want iedereen was erg bang voor al het smeltwater. Boven in Zweden zijn er wel de nodige rivieren buiten hun oevers getreden.

Wij hebben helemaal geen last gehad. we waren al vergeten dat gras groen was!

Gelukkig komt er na deze lange koude periode dan toch weer een zomer. De vakantie was al in december geplant. Dus de vooruitzichten waren goed. Er zouden deze zomer weer vele bezoekers komen, waaronder mijn ouders. De familie Borgsteede en Antoinette haar zussen. Antoinette haar zus heeft door ons (wat vervelend nou) inmiddels ook een huis in Zweden gekocht. Alleen even op de koffie gaan zit er niet in. Ze woont namlijk maar 800km weg. Net iets boven het midden van Zweden. Wat een land niet (1500km lang). Onze vakantie zouden we toch Dalarna (350km boven ons), weer gaan proberen. Waar we onze eerste vakantie weg waren geregend.

Maar nu zouden we in een huisje zitten.

Dit "huisje", was van alle luxe voorzien en had zelfs een eigen sauna, gelegen in een prachtig dal. En dat voor de prijs van een midweek centerparcs. Dit was deel 1, meerden zullen binnenkort volgen.