Tot onze grote verrassing werden we in Rättvik

gespot door een journalist van een oldtimer

tijdschrift. Zelf had hij 25 mustangs gehad in het verleden en hij was zeer aangenaam verrast door onze mustang. Hij vroeg ons of hij en fotoreportage mocht maken voor in het tijdschrift. Aangezien dit een van de grootste tijdschriften op amerikanen gebied is konden wij onze oren niet geloven. We weten dat onze mustang een bijzondere is vanwege al zijn bijzondere opties en de originaliteit, maar dit hadden we niet durven dromen. Antoinette maakte terstond een vreugde dansje. Twee avonden later werden we verzocht naar een oude houtbewerkingsfabriek te rijden in Rättvik, alwaar de fotoreportage gemaakt zou worden. Ik denk dat er al gauw een honderd foto's gemaakt zijn. Wat voelden we ons vereerd en trots na zeven jaar restauratie.

De teruggerestaureerde details werden ook aandachtig gefotograveerd.

De journalist gaf aan dat dit waarschijnlijk de enige mustang ter wereld zou kunnen zijn in deze uitvoering. Moet ik toch nog eens verder onderzoek doen. Aangezien Ben en Antoinette er ook bij waren kon er nog een mooie foto van Ben gemaakt worden die even een kandelaar staat te draaien terwijl hij stond te wachten. Mischien dat er iemand zich nu afvraagt waar Paul dan is. Nou die was er in het begin wel bij, totdat onze zweedse vriend vroeg of Paul mee ging naar de camping (waar zij een huisje hadden). Dat wilde hij wel want dan mocht hij in de Mercury uit 1957 de camping op rijden. Echt waar, 9 jaar en dan al achter het stuur van een grote Mercury even de camping op sturen, stationair rollend hoor, maar toch. Deze kans kon hij niet laten schieten. Hoe kan het toch dat hij zo van oude auto's houdt? Snap er niets van.

Een andere leuke ervaring die we dit jaar hebben mee mogen maken was een echte zweedse veiling. Dat gebeurd hier met grote regelmaat. Als er iemand overlijdt en er is veel over om te erven, doen de erfgenamen een veiling. Er wordt dan een veilingbedrijf aangesteld die alles in rekordtempo openbaar verkoopt. Deze keer werd ik getipt door een klant. Het bleek te gaan om een soort van landgoed, waarvan de eigenaren, man en vrouw hun hele leven verwoed aan het verzamelen waren geweest. Van auto's, motoren tot wapens en porselein. Alles zou in drie dagen verkocht worden. We zijn alleen op de auto en motorendag wezen kijken. De beste man bleek 60 jaar terug vele auto's en motoren te hebben gekocht om ze vervolgens in zijn schuur (80x15m) weg te zetten en er niet meer naar om te kijken. We wisten niet wat we zagen. Dik onder het stof maar helemaal kompleet met de aankooppapieren en de reservesleutels erbij. Origineler kom je ze niet tegen. Helaas had het stilstaan ze niet goed gedaan. De verwachting was dat er een 1000 mensen op af zouden komen.

Uiteindelijk waren dit er ruim 4000.

Het meest verbazingwekende was dat er overal

ook bergen met onderdelen lagen. Een stapel met bijvoorbeeld 50 sturen of een ruimte vol met motorblokken. Overal liepen er mensen omheen en er werd niets gestolen! Iedereen, voor wat wij konden bekijken ging er met een zeker respekt mee om. In Nederland zou er aan het eind van de dag niet veel meer over zijn om te veilen, bedachten wij. Een leuke anekdote in dit geval was dat er een erg mooie cadillac uit 1948 stond. Helemaal compleet met de picknic mand nog achterop. Deze auto werd verkocht toen de meeste mensen al vermoeid waren vertrokken. De auto stond ook nog in de schuur, terwijl de veilingmeester met een speaker rondliep. En een groot deel van de mensen, die buiten de schuur stonden omdat ze er niet meer in pasten, niet wisten wat er geveild werd. Een duitser deed het hoogste bod, meer voor de lol, van 15000 euro. Hij schrok van zijn aankoop en wilde er eigenlijk weer vanaf. Op eigen houtje verkocht hij de auto terplekke een paar uur later voor 30.000 euro. Uiteindelijk hoorde we op het journaal dat de auto naar Amerika is vertrokken voor over de 100.000 euro! Gaf een beetje aan dat de het veilingbedrijf totaal

niet wist waar ze mee te maken had.

Na een prachtige zomer staat inmiddels

de winter alweer voor de deur. De eerste nachten met vorse temperaturen onder nul hebben we al gehad. In het midden van Zweden zijn de eerste sneeuwstormen alweer geweest met de nodige ongelukken. Het lijkt of de zomer erg kort is geweest omdat de vorige winter ons zo lang in zijn greep hield. Gelukkig hebben we ontzettend veel appels van onze appelboom, we geven ze zelfs weg aan onze klanten, waardoor we de zomer elke dag nog even kunnen proeven.

Eindelijk weer een weekje weg, nogmaals vakantie houden in Dalarna. Nu troffen we het geweldig met het weer. Dezelfde week was er de wereldberoemde Rättwik Classic Car week. Natuurlijk, hoe kun je het zo plannen. Alsof we niet genoeg van auto's kunnen krijgen. Inmiddels een goede zweedse vriend, vertelde ons over Rättvik. Dat moesten we mee maken. Het is altijd week 31, begint op zaterdag en duurt zeven dagen. Zaterdag kwamen wij aan, in en om Rättvik waren overal Amerikanen. Zelfs de parkeerplaats bij de supermarkt stond vol. We waanden ons echt in de jaren 50/60. Veel mensen zelfs in tijdstypische kledij. De sfeer was erg ontspannen, alsof iedereen elkaar kende. Elke avond werd er tot diep in de nacht gecruisd door heel Rättvik. en overal toeschouwers. Het is niet met woorden te omschrijven wat er allemaal gebeurd daar. Maar als je inderdaad van amerikanen houdt en alles erom heen, MOET je naar Rättvik. En dan is het direct een verslaving waar je nooit meer vanaf komt.
Antoinette en Ben vonden het wel mooi na een week. Ook zij hadden erg genoten, maar volgend jaar hoefden zij niet. Kan me er wel wat bij voorstellen. Maar Paul en ik gaan zeker weer heen. Gelukkig zaten we niet in Rättvik met ons huisje. En konden we ons in alle rust terugtrekken en ook van een schitterende

omgeving buiten Rättvik genieten. Tijdens de Classic Carweek kom je de meest uiteenlopende auto's tegen. Van heel origineel en duur tot extreem. Het wonderlijke van het model op de foto is dan ook dat deze in zweden gewoon is goedgekeurd. Ben blij dat het hier allemaal nog kan. Zolang alles veilig gebeurd kunnen de autoliefhebbers zich hier uitleven. We komen hier ook vele cabrio's tegen die de fabrikanten nooit verzonnen kunnen hebben. Volvo's, Saabs en Opels die hun eerdere leven als sedan rondreden. De deuren worden dichtgelast, het dak eraf en dan heb je een cabrio. Die je dan vervolgens gewoon om kan laten keuren. Of Opels met een

V8 (Opel manta).

Een Chevrolet VAN pick up en zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens de Classic Carweek worden er elke dag meerdere dingen georganiseerd. Dragrace, Lady's cruise in tijdstypische outfit, Airbrush workshop, markt, drive in bio, waar het geluid via radio Rättvik werd geregeld! en onder andere ook een cruise naar een sloperij. Dat was geweldig. Iedereen die mee wilde moest zich verzamelen op het grote plein in Rättvik. Elf uur zouden we gaan cruisen. Om elf uur werd verzocht te starten. Dan lopen de rillingen over je rug, (tenminste mijn rug), Als er dan een kleine 100 Amerikanen tegelijk worden gestart. Gezamelijk reden we dan naar de sloperij. In een

prachtige omgeving stonden daar vele auto's uit

de jaren 40/50 en 60. Hier merk je aan dat

Zweden zoveel ruimte heeft. Het wordt niet opgeruimd. Het blijft gelukkig gewoon staan. En er worden nog steeds delen van verkocht, ook nu liepen er mensen met onderdelen weg. Wat mij het meeste verbaasde was, dat bij deze auto's, ondanks dat ze dus zolang in weer en wind buiten staan, de hoeken van deuren en kofferdeksels gewoon nog gaaf zijn. wel oppervlakkige roest, maar niet weggerot. Dat is dus het voordeel van de strenge droge winters. Altijd een lage luchtvochtigheid. Wat een vakantie en dan alles te beleven met onze eigen Mustang, die zich deze vakantie voorbeeldig gedroeg. Inmiddels 2500km met de gereviseerde motor. Op de terugweg was het zo warm dat we toch de airco maar even hebben aangezet. Allemachtig prachtig!

Erg lange winter en korte zomer.

Vele mensen heb ik (Wim) beloofd om weer eens wat aan het blog te doen. Nou ik hoop dat jullie veel tijd hebben want nu ga ik van start. Er is namelijk toch wel weer het nodige gebeurd wat het vermelden waard is. We gingen dit jaar van start met een winter die wij en ook de doorgewinterde Zweden niet snel zullen vergeten. Op het plaatje hiernaast zien jullie Antoinette, die even boodschapjes gaat doen. Ja je moet wel goed kijken, ter hoogte van het raampje "zweeft" namelijk een hoofd met muts voorbij. Het geeft een goede indruk hoeveel sneeuw er lag. De treinen hebben hier vier weken stilgestaan. Wat voor Zweden een groot probleem opleverd m.b.t de levering van goederen. We zijn hier heel erg afhankelijk van de import, die veel groter is dan die in NL. De winter werd op een gegeven moment daarom wel beangstigend. Als je dan ook nog s' morgens je voordeur nauwelijks open kan krijgen omdat er een halve meter sneeuw voor ligt, na een nacht.
Het is hier vier maanden 24 uur per

dag onder nul geweest. Op een gegeven moment

wisten we ook niet meer waar we heen moesten met de sneeuw. Gelukkig gaf onze Chevrolet VAN

het niet op en startte zelf bij -30 graden. Voor ik naar mijn werk ging had ik de jongens gevraagd de VAN weer eens uit te graven. Kom ik thuis, tot mijn verbazing was de VAN netjes schoongegraven en begon ik me af te vragen waar al die sneeuw gebleven was. Nou dachten de jongens, er is geen plek meer om de sneeuw te dumpen. Dus hadden ze de steeg achter onze garage maar volgestort. Helaas ook daar was geen doorkomen meer aan. Daar lag nu ook ruim een meter sneeuw. Maar de auto was weer bereikbaar. We moesten wel om deze oplossing lachen, onze steeg liep nu dood, helaas.
Op een gegeven moment werd dagelijks op

het journaal bericht over ingestortte gebouwen.

vanwege het gewicht van de sneeuw. terwijl al werd aangegeven dat verzekeringen dit niet zouden vergoeden. Uiteindelijk hebben we dus twee maal ons dak leeg moeten halen. wat een klus. Gelukkig is ons dak niet zo hoog, maar toch. Na de eerste keer wist ik zo gauw niet hoe ik van het dak af moest komen. Dan maar in de sneeuw springen. stond ik tot mijn oksels in de sneeuw! Antoinette kwam niet meer bij. Gelukkig begon de sneeuw in maart erg langzaam te smelten. Want iedereen was erg bang voor al het smeltwater. Boven in Zweden zijn er wel de nodige rivieren buiten hun oevers getreden.

Wij hebben helemaal geen last gehad. we waren al vergeten dat gras groen was!

Gelukkig komt er na deze lange koude periode dan toch weer een zomer. De vakantie was al in december geplant. Dus de vooruitzichten waren goed. Er zouden deze zomer weer vele bezoekers komen, waaronder mijn ouders. De familie Borgsteede en Antoinette haar zussen. Antoinette haar zus heeft door ons (wat vervelend nou) inmiddels ook een huis in Zweden gekocht. Alleen even op de koffie gaan zit er niet in. Ze woont namlijk maar 800km weg. Net iets boven het midden van Zweden. Wat een land niet (1500km lang). Onze vakantie zouden we toch Dalarna (350km boven ons), weer gaan proberen. Waar we onze eerste vakantie weg waren geregend.

Maar nu zouden we in een huisje zitten.

Dit "huisje", was van alle luxe voorzien en had zelfs een eigen sauna, gelegen in een prachtig dal. En dat voor de prijs van een midweek centerparcs. Dit was deel 1, meerden zullen binnenkort volgen.

héhé eindelijk, door Wim

Hé hé eindelijk van, eindelijk weer eens een blog. Want wat gaat de tijd snel. En eindelijk weer eens een weekje vakantie. Na vele beloftes moet het er toch maar weer eens van komen. Het feit is, dat ons leven zo gewoon wordt. En dan denk ik wel eens, wat heb ik te vertellen? Maar er zijn wel weer een verhalen opgeborreld. Als eerste ik had een afspraak geplant staan om de Mustang te laten spuiten. Héhé eindelijk. De afspraak stond drie weken voor onze vakantie geplant. En de prijs was rond. De spuiter zou mij nog bellen of langskomen. Ik was al bij hem geweest met de Mustang. Tot mijn verrassing hoorde ik daarna niets meer. Ik werd toch een beetje ongerust. Ik belde hem en hoorde dat hij ziek was, kan gebeuren, weekje vertraging dus. Daarna hoorde ik weer niets, telefonisch was hij niet te bereiken. Een kennis is toen bij hem langs gegaan en trof hem daar aan. Tot zijn grote verbazing vertelde de spuiter dat hij de Mustang niet zou gaan spuiten, want hij ging morgen op vakantie. Voor de mensen die me kennen, die weten hoe ik gereageerd heb. Dat de ekonomi nog draait in Zweden is regelmatig zeer verbazingwekkend. Uiteindelijk op de valreep een andere spuiter gevonden. Na heel hard werken aan de Mustang (deze blog staat wel een beetje in het teken van de Mustang hoor, ook als dank aan al mijn NL Mustangkennissen). Zelfs zondagavond tot half tien
s 'avonds doorgewerkt, om maandag met de Mustang op vakantie te kunnen. Maar daar hadden we al zes jaar van gedroomd, nu zou en moest het gebeuren. We hadden een stuga gehuurd op öland (klein Zweeds eiland). Het zou 360km rijden worden voor onze oude Mustang. Zou het lukken? Aangezien we een beetje avontuur niet schuwen, gingen we maandag uiterst goed gemutst op pad. Wat was het geweldig om in een 42 jaar oude auto door het mooie landschap te cruisen. Onze droom ging weer eens in vervulling. We genoten enorm. Zonder problemen kwamen we bij "onze" stuga aan. Prachtig weer op een schitterend eiland en een stuga die helemaal in de smaak viel.
Nee niet die gele stuga, die rode! We hebben elke dag een deel van het eiland aangedaan en de Mustang had het ook erg naar zijn zin.

De jongens hebben ook nog wat andere vervoersmiddelen geprobeerd. Voor het eerst in hun leven, karten. De prijs was de helft van in NL en ze hadden allebei hun baan voor zich alleen. Hoe mooi kan het zijn als het de eerste keer is met kartrijden. Ze genoten erg en het ging dan ook al harder. Helaas ging de Mustang op de terugrit al zachter en daalde de benzinemeter al harder. De acceleratiepomp van de carburateur was lek en er liep benzine over het motorblok. Snel nog even vloeibaar pakking gehaald, de pomp gedemonteerd en afgekit. Er was wel wat te verwachten natuurlijk. Ik heb namelijk nog niets aan de motor gedaan. En deze stond nagenoeg al zes jaar stil. En nu moest er gewerkt worden. De motor liep niet zo mooi stationair meer, maar hij kon weer verder.

In het laatste weekend heben we onze eerste Mustangtreffen aangedaan, het was leuk maar niet te vergelijken met de NL treffens. Er was niets voor onze kinderen georganiseerd! En het was nog wel HET treffen voor het 45 jarig bestaan voor de mustang. De Zweden hebben toch iets andere begrippen dan wij v.w.b. gezelligheid, ze zijn erg ingetogen. De houten molentjes op de foto's zijn kenmerkend voor het eiland en zijn graanmolentjes.

Je vind ze overal,

zelfs bij mensen in de tuin. Nu zijn de tuinen wel wat groter dan in NL. Op de terugreis was het ruim 30 graden warm en kreeg ook de Mustang last van de warmte. Uiteindelijk zijn we met een max. snelheid van 70 km per uur teruggereden en daarmee bracht onze oude Mustang ons weer veilig thuis. Na 1100 prachtige kilometers. Wat een fantastische week was dat. Met het bedrijf gaat het goed.

We zijn eigenlijk op zoek naar een ruimere werkplaats, maar er is nog niet zoveel financiele speelruimte. Maar we hebben geen haast. Het fijne is wel dat er nu ook privé wat meer lucht begint te komen. Ook in de afgelopen maanden heb ik het erg druk gehad. Er is veel visite uit NL langsgeweest, zelfs een oudcursist van BMW stond onverwachts op de stoep. Geweldig leuk en de kerst is al weer volgeboekt. Gisteren heb ik een nieuw dak, bitumen, op de garage gebrand. En aangezien onze privé garage 16 meter lang is ben ik daar even mee bezig geweest. Het is niks dat alles zo groot is, maar dat heeft ook zijn nadelen met het onderhoud. Maar goed, het moet weer 15 jaar dicht zijn. Daarmee was er meteen een goede aanleiding om weer aan ons gastenverblijf te werken en de elektra aan te pakken in de privé garage. Gestaag gaan we door. Een leuke anekdote om af te sluiten.

Vorige week had ik een klant in de garage die zijn auto had afgesleept naar mij toe. De klacht was dat het rechtervoorwiel aanliep en scheef stond. Dit geeft ook een beetje aan hoe slecht het Zweedse wagenpark is. Wat overigens het gemiddeld oudste europese wagenpark is. Het bleek dat de rechter wieldraagarm volledig was afgescheurd door roestaantasting. Ik had de auto op de brug en de klant was erbij. Oh zei hij, dat heb ik al eens eerder meegemaakt, toen belandde ik in de greppel, omdat het wiel er kompleet afbrak. Nu was het gebeurd met inparkeren. Hij was niet echt onder de indruk. Toen zag ik dat ook de linker wieldraagarm al verbogen was. Ik vond ook dat wiel al zo raar staan. Daarop vroeg ik hem of ik deze ook mee moest nemen in de reparatie. Eerst vroeg hij wat het kostte, 200 euro kompleet was mijn antwoord. Daarop zei hij, laat maar zitten het is de auto van mijn vrouw! Dit is nou een typisch Zweeds antwoord, waar ik al niet meer van opkijk.

Heel veel groetjes uit Zweden, Wim

Wat een winter, door Wim

Deze winter, die nu een beetje milder aan het worden is, is wel streng geweest.Voor ons dan. We zitten al anderhalve maand in de strenge vorst. Wel tot -15 celcius s' nachts en continue 20 tot 30 cm sneeuw. En dan wordt je op een ochtend wakker en dan ziet je tuin er zo uit. Schitterend natuurlijk. Maar niet als je verwarming, we hebben er twee. Het allebei niet doen. Het noodlot trof ons wederom. Eerst ging onze hoofdverwarming in storing. Werkte nog wel, maar alleen op electriciteit. En het ventilatiesysteem, wat ik niet kon stoppen vanwege condensvorming in de kanalen, gooide onze schaarse warmte (23 graden), via de schoorsteen naar buiten. Ik zag de mussen in hun badpak, bij -10 rond onze schoorsteen zitten. We waren grootverbruik in de kaarsen. Onze tweede luchtwarmtepomp, daar liep tegelijkertijd de compressor van in de soep. Nu is dat allemaal nog niet zo erg als het snel weer wordt opgelost. Aangezien ik de hoofdverwarming zelf geinstalleerd heb, had de verwarmingsmonteur niet zo'n haast (daar verdenk ik hem tenminste van). Nou zijn de Zweden meestal niet zo heel snel. Na elk telefoontje werd me beloofd dat ze zouden komen. Na vier weken en 800 kW per week verder, was ik het zo zat dat ik rechtstreeks de importeur gebeld heb en me gal heb gespuwd over het bewuste bedrijf. Meestal nemen de Zweden een afwachtende houding aan. Maar voor deze Zwedelander had het lang genoeg geduurd. De dag erna draaide onze hoofdverwarming weer als een zonnetje. Over onze tweede luchtverwarming wil ik het niet hebben, die staat namelijk ook al vijf weken stil. Helaas zijn de leidingen buiten dichtgevroren volgens de monteur. Het zal mij benieuwen wanneer hij gaat komen met onze nieuwe compressor, het is nu namelijk al drie dagen boven nul! Maar ook ik verzweeds vanzelf, anders wordt ik gek.

En dan natuurlijk alle ellende die we in deze korte periode te verwerken kregen met de berichten uit Nederland. Eerst Karel overleden en een week daarna nog een ex collega uit Rijswijk (29 jaar). Het is werkelijk niet te bevatten. De energie is er wel een beetje uit moet ik zeggen. Ondanks dat, gebeurd er gelukkig dan toch weer iets waar we enorm veel kracht uit putten. Vandaag bijvoorbeeld kreeg ik van een gewaarde collega uit Rijswijk een autoblad met een ontzettend leuke brief toegestuurd (Gerrit bedankt!).

Wat gaaf was dat zeg. Enorme steun om door te gaan met het blog.

Hierbij willen we nogmaals iedereen bedanken die ons een hart onder de riem steken, in wat voor vorm ook. Ik denk dat veel mensen er geen weet van hebben hoeveel impact het binnen ons gezin teweeg kan brengen (positief natuurlijk).

En met de Mustang gaat het nog steeds, welliswaar langzaam, maar opbouwend. Hij hoopt zelfs dit voorjaar zijn oorspronkelijke kleur te krijgen. Hij is al goedgekeurd voor de Zweedse wegdeelneming. En dan te bedenken dat het niet veel had gescheeld of we hadden hem verkocht. Financieel zaten we er zo doorheen (vorig jaar). Antoinette heeft me ervan weerhouden (jazeker), wat ben ik daar nu blij om. Want het had me heel veel pijn gedaan. Maarja een kat in het nauw maakt rare sprongen zullen we maar zeggen.

Financieel is het nog steeds een lastige periode, maar spoedig , eind maart mogen we weer op de zomerbanden. En dan zal de drukte weer losbarsten.

Ja en van die Zweedse winter moesten we natuurlijk ook wel even genieten.

We hebben geschaatst op natuurijs, eerst vroegen we ons af of het ijs wel dik genoeg zou zijn. Het meer is zo enorm groot. Toen hoorde we dat het ijs 80cm dik was. Nou toen durfde we wel. Er is zelfs weer een winterweg, over het ijs naar een eiland in het meer geweest. Het is allemaal iets ruimtelijker dan het Noord Hollands kanaal.

Een grote sneeuwploeg had banen over het meer getrokken, kilometers lang. Fantastisch en voor de kinderen was er een ijshockey baan gemaakt. Op de foto hiernaast zie je Ben die zijn broer Paul rondduwt op een slee, die vastzat aan een paal in het ijs. Succes verzekerd. Het ging af en toe zo hard dat ze er door de middelpunt- vliedende kracht afgeslingerd werden. En als het dan echt mis, waar dan ook op het ijs, was er altijd onze brandweer nog die met een hovercraft te hulp schoot. Wat een service hé.

We werden een week terug uitgenodigd door Zweedse kennissen om mee te gaan skieen. Maar dat was nog te kostbaar voor ons. We hebben ons wel voorgenomen er volgend jaar voor te gaan. We zorgen dan dat we allemaal skies en spullen hebben. Deze kunnen we heel goedkoop via de Zweedse marktplaats kopen. Dan hoeven we niet alles te huren zoals nu.

Dat is erg kostbaar met zijn vieren. Volgend jaar zijn we er klaar voor!

Kaarsje branden

Nu was ik het (Antoinette) die het blog zou maken met de laatste nieuwtjes over de beleven issen van ons leventje in Zweden. Ik schrijf "zou", omdat ik iets anders ga schrijven namelijk het verlies van een dierbare vriend. Karel Kutin. Waar begin ik? We kunnen het nog nauwelijks bevatten vanaf het moment dat Wim dinsdagmiddag het telefoontje kreeg dat Karel totaal onverwachts was overleden. Maandag was Karel vanuit het werk (BMW NL) niet helemaal lekker geworden en heel benauwd. Hij kwam in het ziekenhuis terecht nadat hij zelf 112 had gebeld. Dinsdagochtend ging alles redelijk goed maar de artsen wilde graag nog verder onderzoeken doen en diezelfde middag ging het mis. Na een poging van reanimeren kwam hij te overlijden. Vorig jaar hadden we de eerste klap te verwerken gehad nadat zijn vrouw Ineke ook totaal onverwachts overleed. En nu bijna een jaar terug was Karel veel in me gedachten omdat de eerste jaren de wond steeds weer een beetje opengaat rond de datum van overlijden. Ik weet dit beter als geen ander toen ik zelf mijn moeder verloor 23 jaar geleden. We hoorde dat hij terug zou gaan naar Oosterijk waar hij altijd met zijn vrouw heen ging op vakantie en deze keer samen met zijn zoon. Helaas mocht het niet meer zo zijn... Karel was voor mij persoonlijk een hele lieve man die af en toe me deed denken aan Pietje Bel. Had een ontzettende goede humor en was altijd heel geintresseerd in mij en onze jongens. Hij belde met regelmaat en was heel begaan met ons. Hij wilde ook ons nog bezoeken hier in Zweden en ik had graag alles willen laten zien zodat hij vaker zou willen komen. Karel, ik ga je ontzettend missen. Bedankt voor je vriendschap. Dinsdag is de begrafenis en we zullen er niet zijn maar op deze dag en de 22e brand ik een kaars voor Karel en Ineke. Twee mensen die we nog heel lang in ons hart zullen sluiten.