Kaarsje branden

Nu was ik het (Antoinette) die het blog zou maken met de laatste nieuwtjes over de beleven issen van ons leventje in Zweden. Ik schrijf "zou", omdat ik iets anders ga schrijven namelijk het verlies van een dierbare vriend. Karel Kutin. Waar begin ik? We kunnen het nog nauwelijks bevatten vanaf het moment dat Wim dinsdagmiddag het telefoontje kreeg dat Karel totaal onverwachts was overleden. Maandag was Karel vanuit het werk (BMW NL) niet helemaal lekker geworden en heel benauwd. Hij kwam in het ziekenhuis terecht nadat hij zelf 112 had gebeld. Dinsdagochtend ging alles redelijk goed maar de artsen wilde graag nog verder onderzoeken doen en diezelfde middag ging het mis. Na een poging van reanimeren kwam hij te overlijden. Vorig jaar hadden we de eerste klap te verwerken gehad nadat zijn vrouw Ineke ook totaal onverwachts overleed. En nu bijna een jaar terug was Karel veel in me gedachten omdat de eerste jaren de wond steeds weer een beetje opengaat rond de datum van overlijden. Ik weet dit beter als geen ander toen ik zelf mijn moeder verloor 23 jaar geleden. We hoorde dat hij terug zou gaan naar Oosterijk waar hij altijd met zijn vrouw heen ging op vakantie en deze keer samen met zijn zoon. Helaas mocht het niet meer zo zijn... Karel was voor mij persoonlijk een hele lieve man die af en toe me deed denken aan Pietje Bel. Had een ontzettende goede humor en was altijd heel geintresseerd in mij en onze jongens. Hij belde met regelmaat en was heel begaan met ons. Hij wilde ook ons nog bezoeken hier in Zweden en ik had graag alles willen laten zien zodat hij vaker zou willen komen. Karel, ik ga je ontzettend missen. Bedankt voor je vriendschap. Dinsdag is de begrafenis en we zullen er niet zijn maar op deze dag en de 22e brand ik een kaars voor Karel en Ineke. Twee mensen die we nog heel lang in ons hart zullen sluiten.