Eindelijk weer online (wim)

Na drie weken niet meer van het internet genoten te hebben zijn we eindelijk weer online. Dan merk je pas hoe je al gewent bent aan het gemak van het internet. Gelukkig konden we ons op het bedrijf nog een beetje redden, maar er waren dagen dat we er gewoon niet aan toe kwamen of er geen zin meer in hadden om op het bedrijf nog achter de computer te gaan zitten. Er is enorm veel gebeurd in de weken dat we in ons nieuwe huis zitten. Nu al weer drie weken. Voorop gesteld dat we ons direct in het huis thuis voelden. Het huis voelt als een warme jas. Ook Antoinette is zeer in haar nopjes. Vooral alles op de begane grond is zo'n weelde. De tuin is fantastisch voor de jongens. En het terras aan de voor en achterkant is al veelvuldig gebruikt. Ik kan me een middag herinneren dat ik thuis kwam van de zaak, op het fietsje. De jongens waren in de tuin aan het spelen. Antoinette wachtte me op met een colaatje en gezamenlijk zaten we heerlijk in het zonnetje van de stilte te genieten. Nadat het colaatje op was ben ik samen met de jongens de laatste appels uit de appelboom gaan plukken en daarna ben ik heerlijk in bad gaan liggen. Wat een heerlijkheid na een dag buffelen. Het is enorm druk op de zaak. Op dit moment hebben we een vooruitplanning van meer dan drie weken. En om nou te zeggen dat ik het rustig aan doe. Er zijn meer dagen dat ik meer dan 8 uur op een dag werk dan andersom. Met een uitschieter van 12 uur op een dag. Toen zat alles tegen. En een belofte aan een klant. Dus maar doorgaan dan. Toen was er een klein moment van spijt. Maar toen ik dan eindelijk om 8 uur s'avonds naar huis fietse (om zeven uur begonnen), wist ik het weer. Al fietsend door het bos met de voldoening dat ik het helemaal voor onszelf had gedaan kon mijn dag niet meer stuk. Vorige week kwamen er weer mensen binnenlopen die ons alleen maar welkom kwamen heten en dan weer weggaan. De taal wordt met de dag beter, zelfs de jongens beginnen te pas en te onpas zweeds te praten. Paul praat over de zweden als "die zweedsers". Afgelopen vrijdag hebben we een bezoek gehad van twee Q8 mensen, waarmee wij francisers zijn, die waren heel erg onder de indruk van onze werkplaats en het gegeven dat er zoveel jonge auto's bij ons langskomen. De Q8 werkplaatsen kampen in Zweden met heel erg oude roestige auto' s. Blijkbaar heeft mijn achtergrond wonderen gedaan, we krijgen ook veel jonge BMW's binnen, in het verleden had de werkplaats zelden een auto jonger dan 5 jaar binnen. De mannen van Q8 praten tegen mijn businesspartner, dat wij als een voorbeeld konden dienen voor de andere Q8 werkplaatsen. En dat ze erg blij waren dat ze ons hierheen hadden gehaald. Daar zijn we toch erg trots op! Een van deze mensen kon ik al uit vorige overname gesprekken, mijn laatste gesprek met hem was afgelopen maart. Hij begreep er niets van dat ik nu ineens zo goed zweeds sprak. Gaf mij een erg goed gevoel. Weer een mooie anekdote. Afgelopen maandag zou ik een Pontiac uit 1966 voor een dubbel uitlaatsysteem krijgen. Om zeven uur stond de beste man bij mij in de werkplaats met de melding dat hij al vanaf vijf uur s' morgens bezig was het apparaat aan de praat te krijgen. Of ik niet even mee wilde komen. Ik had die dag geen klanten ingeplant, dus ging ik maar even mee. En zo stond ik om 7.30 uur in de vrieskou (ja wij hebben al nachten gehad van -5 graad celsius), te sleutelen aan een prachtige Pontiac. Het was prachtig, de man woonde op het platteland, het zonnetje in de vroege koele ochtend. Ik genoot ervan. Morgen komt hij voor de montage van zijn uitlaatsysteem. De VW vento van ons is inmiddels een volbloed zweed met zijn witte kentekenplaten en zweedse APK keuring. De Mustang is wel door de registrering maar moet nog voor de APK. Komt wel goed denk ik, als ik het gemiddelde wagenpark hier bekijk. Sommige zouden in Nederland absoluut al jaren op de sloop staan. Ons huis begint al aardig op orde te raken en echt ons huis te worden. We zijn inmiddels gerespecteerde kopers bij IKEA. We kregen een bloemetje van de bank thuisgestuurd omdat we zaken met hun hadden gedaan. Mooi he. Het scheelde erg weinig of we hadden de afgelopen week al sneeuw gehad. een paar honderd kilometer boven is is 15 centimeter gevallen en de sneeuwstokken staan inmiddels langs alle wegen. We merken aan de Zweden dat ze al aardig zenuwachtig worden omtrent het weer. De dubbdäcks (spijkerbanden) zijn niet aan te slepen. ik heb al een dag vol met alleen maar banden wisselen en balanceren. Met Paul zijn we naar het ziekenhuis geweest om weer nieuwe medicijnen te regelen voor zijn ADHD. Op school wordt hier zijn bloeddruk gemeten en wordt hij gewogen. We zagen er erg tegenop om naar het ziekenhuis te gaan, het ligt hier 15 kilometer vandaan en bediend half Zweden. Enorm groot dus, we wisten niet wat we zagen. Wel ruime parkeergelegenheid en erg goed bewegwijzerd. Bij de receptie werden we doorverwezen naar een wachtruimte. Alle voorzieningen waren daar! Warm water, koud water, koffie, thee een enorm grote speelhoek en een mooi aquarium. Er stonden zelf schemerlampen. Het leek erg op een huiskamer. Met de arts hebben we een heel goed gesprek gehad, na een uur gingen we weer weg. Toen waren we voorgelicht, zoals we dat in Nederland nog nooit hadden meegemaakt. En we wisten nu dingen die we in al die jaren nog nooit in Nederland hadden gehoord over ADHD. En last but not least, Paul mag aan de concerta en voor Ben hebben we deze week een afspraak. Het medicijn kost ons niets, in Nederland moesten we hier 100 euro per kind per maand voor betalen! Nu niets. De arts begreep er niets van, zoals dat in Nederland gaat. Paul is er enorm van opgeknapt en Ben ziet er enorm naar uit. Voor ons kan dit niet meer stuk. Hier hebben we jaren voor "gevochten". De jongens zijn tot nog toe erg gelukkig hier.